Os primeiros minutos da serie lévannos á década de 1980 para presentar a aldea de Antelope, en Oregón (EEUU). Trátase dunha zona duns 40 habitantes e é o destino que moitas persoas elixen para vivir tranquilamente os seus últimos anos de vellez, despois de traballar toda a súa vida. Pero no momento en que se difunda un rumor estraño, esa calma rompe –e ademais!–. Din que sobre un Rolls-Royce aparecerá un tipo indio moi importante –e rico–, que comprará 30.000 hectáreas laterais e empezará a construír centos de edificios e vivendas. Aos poucos segundos, o poboado comezará a encherse de centenares de persoas vestidas de vermello a flor de pel e, por detrás, o xa mencionado Rolls-Royce. A chegada que vai producirse en Antelope vai provocar un bulebule, cheo de centos de acontecementos que che custará crer.

Este fascinante traballo, dirixido por Chapman e Maclain Way e composto por seis episodios, mostra un curioso episodio da historia dos Estados Unidos, un acontecemento sorprendente que sorprendeu ao mundo enteiro: Cando o líder espiritual Bhagwan Shree Rajneesh e os seguidores da súa seita construíron a súa cidade en terras de Oregón, e as terribles, salvaxes e sombrías consecuencias que carrexaría. Foron acusados de varios asasinatos, de varios casos de espionaxe, e dun atentado de bio-terrorismo con ánimo de gañar as eleccións, entre outros delitos.

Basearse nun caso real ten moitas vantaxes, pero tamén moitos problemas que pode pór o freo nas rodas do relato. A falta de imaxes de arquivo, por exemplo, fai que moitas veces se roden as malas recreacións dos feitos, quitando un pouco de credibilidade ao conxunto. Neste caso, souberon afianzar a maioría das debilidades, creando un exercicio de suspense único. Algunhas destas recreacións necesarias explícanse, por exemplo, mediante secuencias de animación explicativas, intercalando entrevistas con personaxes que foron os protagonistas daquela época. O resto componse de impresionantes imaxes de arquivo. Antes de abordar o crime que se anuncia nos primeiros minutos do documental, por exemplo, tentaron rebobinar até a década de 1960 e explicar por que esa fascinación: nesa época cuestionábanse todos os referentes sociais e políticos coñecidos, o orador e filántropo Bhagwan móstranos como se converteu nunha especie de “estrela do rock” do seu país e como conseguiu conquistar o corazón –e a mente– de miles de persoas estranxeiras. De súpeto, apareceron miles de persoas que se sumaron a esa mensaxe que non entendían moi ben, sobre todo porque estaban a desexar formar parte de calquera movemento de contracultura. A partir dese momento aparecerá Sheela, tan importante, que era o secretario de Osho, alias de Bhagwan Shree Rajneesh, e o principal responsable da diáspora que se explicará máis adiante.

Creo que o documental de serie Wild Wild Country ten moitos méritos. Porque ofrece a posibilidade de ver un material orixinal de gran valor, pero sobre todo, porque trata de explicar a responsabilidade que a maioría dos implicados tiveron en cada momento. Os creadores quixeron mostrar total imparcialidade, e iso, nunha historia deste tipo, é de agradecer: está en mans do espectador en que lado sitúase, aínda que na maioría dos casos non dubide do que as imaxes indican.

Pensade que ter conflitos, personaxes curiosos e unha historia contundente é ter moitas vantaxes para remar a favor da produción. Si e non. Para ben e para mal, porque todo este material convértese nun campo, como e por que hai que recortar e repartir; pero tampouco niso quedáronse coxos, porque tiveron uns guionistas e montadores únicos que souberon organizar de forma intelixente toda esa información. Non só iso: a brillante dirección fotográfica de Adam Stone que mostra o pasado e o presente e a irónica musicalización de Brocker Way, que se explica nalgúns momentos, axudan ao espectador a dar un punto de vista razoable a unha historia complexa, dolorosa e nalgúns momentos triste.

Sendo a historia real que decidiron contar en formato documental, pareceume unha historia única, incrible, estupenda. Si vise a mesma historia nunha película de ficción, cun guion inventado, pensaría que se trata dunha historia absurda, absurda e incrible. Si fose ficción, non o crería!