Nunha sentenza ditada polo mesmo rei, ademais de condenar ao culpable a matar, prohibíase citar o seu nome baixo pena de morte para negar de forma definitiva o fin da súa reputación. O escritor romano Valerio Máximo non rompeu esta lei de lamentacións memoriae, non citou o nome do fogar, pero predixo: “Descubriuse que un home planeara incendiar o templo de Diana en Éfeso, destruíndo así o edificio máis belo do mundo, cuxo nome sería coñecido”. O historiador grego Teoponpo xa fora informado do incendio e, ademais, mencionou a Erostrato.

Así que a profecía de Valerio Máximo cumpriuse e o nome de Erostrato estendeuse ao catro ventos. Victor Hugo, Anton Chequhov, Lope de Veiga, Unamuno, Jules Verne, Jean-Paul Sartre, Gore Vidal... é unha longa lista de escritores que citan a Erostrato nas súas obras. O mesmo Miguel de Cervantes, no de Don Quixote Manchego, recolleu o sucedido con Erostrato, que foi condenado ao esquecemento por buscar fama, pero que ao final conseguiron o contrario. É significativo que Cervantes reciba o nome do pastor e non nomeoulle ao rei.

En 2003, a cantante e actriz Barbra Streisand, alegando o dereito á privacidade, demandou ao fotógrafo Kenneth Adelman para que retirase as fotografías aéreas á súa casa e esixise unha indemnización de 50 millóns de dólares. Adelman argumentou que realizou as fotografías para documentar o desgaste da costa de California e que a denuncia de Streisand non prosperou. Ademais, o efecto foi negativo, xa que a foto se fixo viroso na rede.

Desde entón, aos sucesos con Erostrato e outros se lles coñece como o efecto Streisand. O efecto Erostrato foille igualmente coñecido. Pero é certo que no campo da psiquiatría, á procura da fama por calquera vía denomínaselle complexo Erostrato. Pero baixo tortura, sexa ou non verdade, o efecto de dicir o que o torturador quere, aínda non foi bautizado co nome de ninguén. E hai onde elixir.