O capitalismo coloniza o noso imaxinario: no século pasado o home traía salario e a muller estaba en casa. Hoxe en día, a muller inseriuse no mercado laboral e os homes cada vez “axudan” máis en casa.

A este conto quitóuselle unha lixeira capa de maquillaxe: en primeiro lugar, as nosas avoas estiveron obreiras nos talleres, nos campos de labranza, sendo un luxo dunha minoría ser unha simple ama de casa.

De acordo, algunhas cousas cambiaron. Mencionemos os máis escuros. Abordamos a conquista dos espazos masculinos e soñamos co dereito a renunciar á custodia. Moitas mulleres intrépidas, tomando as súas formas e recursos na zona estraña dos homes, co fedor do capitalismo machista na pel, están a abrir novos espazos a través das gretas.

Mentres tanto, as tarefas de coidado que non realizan estas mulleres “exitosas” cóbrense con empregos precarios nos que os homes son anecdóticos. Despois, as mulleres emigrantes que pasean aos anciáns en cadeiras de rodas, cos escasos euros recibidos, apoiarán ás familias que foron deixadas baixo a custodia doutras mulleres. As mulleres ao servizo das mulleres. A responsabilidade da supervivencia en si mesma, sobre nós. A carga non a quitamos.