Non coñezo moitas salas como Hell Dourado. É un templo dedicado ao rock, que mira a todas as esquinas do estilo, o fin de semana pasado, desde 2001. Autóctonos e foráneos. Naquela fría noite, chegaron de moi preto e de moi lonxe Andalucía.

Desde Mondragón, Screamers and Sinners. Estiveron nesta mesma sala hai pouco máis dun ano, e entón decateime deles. Nun ano non cambiaron moito a súa actuación, salvo polo cambio de batería. Rock nervioso, rápido. Fan herdeiro do punk máis rápido e nas súas versións tamén lle fan máis dun xesto (Ramones, RIP…). Para o arranque da noite, perfecto.

Desde Ubeda (Andalucía), Guadalupe Plata. Por sorte, non se parecen en nada a Joaquín Sabina, compatriota de Sabina. “Blues narcótico subterráneo embarrado” así o definiría si tivese que escribilo para a revista Rock de Luxe. Son tres: o que dá á guitarra e canta, o que toca a batería e o que fai de baixo.

Pedro de Deus, máis que tocar, dálle á guitarra. Espreme con mestría a Fender Telecaster. Crea sons e melodías que case ninguén (talvez Joseba Irazoki) sacaríalle, e ademais de tocar a mesma canción, tamén se dedica á creación de atmosferas. Canta coma se estivese baixo terra, coa axuda dun micrófono especial. Bo, máis que cancións, as súas son gemidas, coma se alguén gritase no solo.

Na batería, Carlos Jimena pon unha base rítmica sólida, pero tamén é evidente que ten as mans e as bonecas ideais para as atmosferas. O seu estilo está cerca do jazz. É unha maneira de tocar un toque narcótico.

E facendo o de baixo, Paco Luís Martos. E digo á mantenta “facendo de baixo”, porque non toca ningún instrumento que coñecemos como baixo. Ás veces fai baséea harmónica cunha guitarra, e outras veces cun só instrumento de corda que en Wikipedia chaman “o contrabando”. Este último instrumento merece a pena explicarse: un cubo no solo, un pau e unha corda atadas a el para tensar a corda tirando da paleta, e xa está. En grao sumo básico. E, con todo, prodúcelle un elegante son de contrabaixo.

Ao principio e ao final, os jiennenses realizaron unha actuación moi elegante. Tocaron as cancións dos seus cinco traballos durante máis de hora e media, e cando os oíntes lles fixemos saír por segunda vez ao escenario, por sorpresa, tocaron a canción de Jake Holmes Dazed and Confused, case con máis clase que eles mesmos, Led Zeppelin.

Nos mellores concertos, a liturxia de Hell Dourado promete que o seu abade maior, Juan Uriarte, vaise a levar a txapela mexicana aos seus compañeiros. Pedro de Deus despediuse como campión.