Non é o mesmo desfacerse e derrubarse, pero ás veces a única maneira de desfacerse é derrubalas, obrigalas a descender, arroxalas ao solo e traelas ao solo, en lugar de rubir aos ceos. Así o fixeron moitos artistas coa escultura, e niso está a traballar desde hai tempo June Crespo Oyaga (Pamplona, 21 de xaneiro de 1982). A Terra é a base da súa estética.

“Non fago tanto traballo traballando no solo, pero paso moito tempo movendo, ordenando, apilando… Cun punto de vista baixo, á altura dos obxectos. De todos os xeitos, ordeno as miñas cousas no solo e, nesta última época, a nivel horizontal ou en planos case secundarios. Moitos artistas próximos traballan ou presentan a súa obra de maneira similar, pero tamén noutros lugares. En Holanda, por exemplo, tiven compañeiros que traballar así”. Militou durante dous anos na prestixiosa De Ateliers holandesa, antes da IASPIS sueca, onde participou anteriormente. En 2013 recibiu o premio Gure Artea.

“Segundo Deleuz, o horizonte refírese fundamentalmente á vista e o solo, fundamentalmente ao tacto. Na miña opinión, quizá teña que ver co que Rosalind Krauss di sobre un punto de vista máis enriquecedor: a conexión co solo une a vista e o tacto”.

Estas palabras foron tomadas dunha entrevista, entre Iñaki Imaz e June Crespo, na revista Eremuak #4, púxenas tal e como están. Iñaki Imaz pregúntalle: “Falando do corpo, nunha foto recente hei visto que usas un traxe de traballo azul como os que usan en moitas fábricas mecánicas. Che ensucias moito no estudo?”.

A resposta non importa. O mellor é ver os seus traballos, están nas Carreiras Múgica de Bilbao até o 3 de marzo, e tocalos, aínda que sexa cos ollos.