Só farei unha breve cronoloxía da nosa relación utilizando a memoria, é dicir, sen investigar o tema na rede. A nova palabra apareceu na miña vida na primavera de 2017, na miña casa: Glifosato. Polo camiño da intrusión total, presentouse no suplemento non solicitado dunha compra de produtos ecolóxicos. Non fixen máis que mirar por encima. Non sentín mal por non saber nada do tema. Pasan moitos temas sen darse conta. Ao viaxeiro sentado no tren pásaselle a maior parte da paisaxe por unha contorna que queda fóra da xanela. Teño entendido que a clave para fixar a miña atención foi que a recollida de firmas fóra a nivel europeo. Desde aquela petición de prohibir unha pesticida tóxico en Europa, entendín que podía ser un canceríxeno para os seres humanos, o que, seguramente, tiña graves consecuencias sobre a biodiversidade. E algo máis que sempre me fai sentirme impotente: que a investigación sobre os praguicidas non debe prescribir nin financiar a industria de pesticidas, senón a propia instancia regulatoria. “Ejem, o coñecido!”. Había sitio para catro asinas, e como era unha iniciativa popular europea, ocorréuseme pedir firmas aos pais e nais que ían vir a visitarnos. Colguei o formulario na cociña ata que viñeron.

Asinaron. Pero, si teño que dicirllo todo, desconfío. A ver que era ese glifosato. Eles non sabían nada diso, e eu quería saber que era o que sabía. Non é asunto meu, de verdade. Enviamos firmas xunto a máis dun millón de europeos. Ouvira o impreso dunha nai da gardaría, que vai comigo a Ioga... Ao parecer, o glifosato circulaba sen facer moito ruído, pero a intervalos regulares.

Tiña eu noticias súas máis ou menos medio ano. Co voto favorable (con sorpresa) de Noren e do ministro de Agricultura conservador de Alemaña! ), que a autorización para o uso do glifosato prorrogaríase en Europa durante o próximos cinco anos. Como eta leva o partido socialista contra o veto do ministerio de medio ambiente, mentres a coalición dos dous grandes partidos estaba en vigor, e con todo, incumprindo a normativa de devandita coalición. Cando o partido de Merkel, ao fracasar as negociacións para chegar a un goberno alemán coa cor de Xamaica, tiña que empezar a sondar con eses socialistas traizoados. “Querida mamá?”. Cando toda esta desfeita apareceu na prensa, na actitude contraria ao glifosato impúñase claramente un argumento: a destrución das especies. Aínda que non sexamos expertos, temos que empezar a tomar certos conceptos en serio.

Entre Nadal e Nadal, pasaron varias semanas antes de volver escoitar o glifosato. Alemaña segue sen ter unha nova coalición (se cadra non a necesita) e unha amiga espertoume esta mañá, por teléfono, cuns 300 tractores pasando por diante da súa casa. Ouzo á súa filla por detrás, axitada, “Traktor! Traktor!”. Tan excitado coma se un neno que sabe o que son os dinosauros vise os dinosauros desde a xanela. A miña amiga, a nai do neno, tamén está emocionada, non se acordaba de que había unha manifestación, podiamos ir xuntos. Eu non sabía nada da manifestación, da prohibición doutro cultivo e do glifosato, pero non puiden ir con el por orde da gripe dos nenos.

Recibín o balance do meu amigo mediante unha mensaxe: “160 tractores”. Unha desde Augsburg. Moitos vindos do sur. Temos que empezar coa conta das abellas”. Hai cuestións que fan o seu camiño. Contestei que si, que si, para contarmo.