Conteivos que son medio galego? A miña nai naceu en Boiro, nun pobo da ría de Arousa. Cando estaba no mar Aitite, pasou meses sen coñecer á súa filla. A maioría dos homes da familia eran mariñeiros. Unha vez o meu bisavó Manuel foi visitar o porto de Bilbao a miña bisavoa Celsa. Fascinado polo auxe da industria biscaíña, díxolle ao seu marido: “Aquí podemos ter un futuro mellor”. Emigraron a Barakaldo con tres fillas, xenros e o meu primeiro sobriño, a miña nai. Os Centros de Galicia instaláronse nun piso que facilitaba a vida, todos xuntos, ata que cada un dos esposos foi capaz de comprar unha casa.

Na época estival, toda a familia volvía a Boiro a pasar as súas vacacións. Arousa converteuse nun espazo de veraneo para familias migradas a cidades industriais como Bilbao. Ademais das novas vivendas, tamén se multiplicou o número de bares; o meu avó explicoume que a maioría servían para ocultar o tráfico de drogas. A década dos 90 era a época da Operación Nécora. En 1998 Boiro tamén foi noticia, xa que o escritor tetrapléxico Ramón Sampedro exerceu alí o seu dereito a morrer.

Para min a praia de Boiro era sinónimo de comida rica e cancións alegres (Bailaches Carolina, bailei si señor…). Sinónimo de liberdade. Con 13 anos empecei a facer esmorga e a ligar en Boiro.

Si actualmente tecleáis Boiro en Google, despois das entradas de Wikipedia e o Concello, atoparedes unha noticia do 29 de decembro de 2017: “A moza de Boiro denunciou que o detido tentou metela na forza nun maleteiro ameazas cun coitelo”.

Espertei o 1 de xaneiro, entrei en Twitter e comecei o ano cun calafrío que me causou unha noticia. O home que tentou secuestrar á moza de Boiro é A Pobra do Caramiñal, un pobo próximo a Boiro, asasinado en 2016 por Diana Que. O mozo logrou zafarse do seu agresor, que conseguiu zafarse da agresión e acudir á policía.

A proximidade a un feito terrible, a sensación de que “eu podería ser vítima”, axítanos o interior. A noticia faise real, encárnase.

Unha semana despois da desaparición de Diana Quer estiven en Boiro. Atopei as paredes do noso barrio infestadas de fotografías súas. Bañeime nas lagoas dA Pobra do Caramiñal baixo o helicóptero. A miña avoa, acesa Telecinco, repetía constantemente "a pobre rapariga" mentres os falsos xornalistas desenrolaban os trapos sucios da familia. O meu avó contestaba: “Non sobreviviu, foi asasinado por un porco”.

Agora son eu quen non podo quitarme a Diana Quer da cabeza. Na miña memoria vive Nagore Laffage. Recordo tamén ás dúas mozas denunciadas por violacións de grupo en Sanfermin e na Feira de Málaga. Os medios de comunicación e a xustiza puxeron en cuestión a credibilidade e a moral de ambos. Sobreviven, pero como poden curar as feridas da sentenza pública?

A violación ou a morte. Podería morrer ou vivir baixo sospeita. O feminismo cualificou de terror sexual o aviso que recibimos desde a infancia. A miña avoa, que acendera o noticiario de Telecinco, dicíame con frecuencia: “Ao final non poderedes saír sós de casa”. A investigadora Nerea Barjola lembra que os crimes no Alcasse deixaron de facer auto-stop toda unha xeración de mozas. As feministas desenvolvemos e compartimos o discurso e os recursos para defender a nosa liberdade. Teño claro o discurso. Pero o meu corpo necesita aceptar o terror para sentir calafrío.