O peor das películas de terror chega no momento da súa finalización, nas próximas horas e nas próximas noites, polo menos para algúns. A película en si é sementar unha semente, porque o resto o fará a túa mente, moito mellor e moito máis real.

Desta maneira, un pódese atrapar voando o disfrace dunha persoa valente e cruzando correndo o camiño do baño á habitación, acendendo a luz do corredor. Non sacarás nin pés nin brazos da saba, aínda que a calor o afogue. Pecharás os armarios e, en situacións extremas, mirarás debaixo da cama para ver si hai alguén, preguntándoche a ti mesmo que che parecería si por casualidade houbese alguén.

Unha película, ademais, evoca o recordo dos monstros e asasinos de todas as películas que viches antes, que estaban escondidos nalgunha engurra do teu cerebro, supostamente desaparecidos. Todas na túa habitación e esta noite, pero ninguén antes do día seguinte. A máscara do teu intrépido espertarache e preguntarache desde a terra se che volviches tolo.

Porque o medo é algo curioso. É necesario, pero odioso, sobre todo cando se fai duradeiro. E si o medo que xorde da ficción cámbiache, que pasa co que se basea na realidade?

Fuches do bar a casa a un paso máis rápido que do cuarto de baño, agarrando con forza a máscara dunha persoa valente pola cremallera. Xa non pode caerse. Non queres sacar as mans dos petos, porque nun tes o teléfono e no outro as chaves. Miras cara atrás na rúa en máis dunha cama, preguntándoche a ti mesma que cona pareceríache si por casualidade houbese alguén. E véñenche á memoria mil feitos que che ouviron de antemán: do parque, do polígono, do coche, das festas… Todos ao teu lado e esta noite.

Cada agresión machista déixanos unha mensaxe que nos cae como una sirimiri sobre a pel que engrosamos con talleres de autodefensa, manifestacións e empoderamientos. É medo. E a pesar de saber que é o mecanismo de control máis forte e que non nos corresponde sentilo, e que hai que cambiar de bando, aí segue pegado. E odio iso incontrolable, porque prefería pensar que todos estamos tolos, como sabemos que non hai ninguén no armario, que chegaremos a casa a salvo… Pero o día a día demóstranos que todas as situacións que imaxinamos poden suceder en calquera momento e en calquera lugar.

Agora que non creo en ninguén, crerei na transformación do medo e na nosa capacidade de organización para defender coa man e cos dentes todas as zonas que adquirimos. Non retroceda nin un paso.