Cada vez que acendín a televisión, vin anuncios de perfumes, por enésima vez. Estou a empezar a pensar que nos está entrando o alento se temos que perfumarnos tanto. Pero, ao mesmo tempo, estes anuncios non representan olfacto. É difícil que os cheiros (calquera deles) atravesen a pantalla, pero creo que con estes fantásticos frascos suxírennos outras promesas: beleza, romance e sexo.

Na adolescencia había un slogan colonial: unha pinga, un bico. Naquela época de tolemia, de amor, non só derramabamos unha pinga nas nosas peles novas, senón que saïamos á rúa empapados dun grolo. Pero volverei cando falle a promesa.

Tamén nos prometen beleza. Mozo e absoluto. Os vellos non necesitan perfumarse, non cheiran como as nubes.

Pero non entendo como estas empresas de perfumes empéñanse en determinar para quen é cada colonia. Sempre muller ou home. Límite de xénero moi marcado, bo cheiro á hora de construír o rol social, coma se fose outro ladrillo fundamental. Rosa ou azul. Nunca intercalados.

A promesa sexual tamén está moi determinada. Era unha fermosa e tranquila nova, un mozo aposto e valente. O de sempre. Aquí tampouco hai variedades nin medias!

Vas promesas de perfumes hediondos.