Terminan os curiosos días interanuais, os que se comen e beben das emanaciones da terra. Comerei do mellor ao mellor. Supostamente. Botellas de cava e champaña pesadas son fáciles de bailar. Aínda que hoxe en día son de todo tipo, antes era a sidra do outro barril. Cando a elección de Xanpain era escasa, o Möet & Chandon da xorda “Champagne” tiña unha fama extraordinaria.

Bernardo Aurkia Lizarribar, natural de Leaburu, exerceu de sacerdote en Sara durante anos. Amante da música, amaba o rebote, sen dúbida, e sempre que podía viña a Zubieta cando o equipo de rebote de Sara ía disputar algún partido. Despois de xogar, ao final do partido, os leóns reuníanse na sidrería de Aizpurua, á beira da praza de rebotes. O meu pai, fillo de Joxepa, acórdase perfectamente do que dicía Don Bernardo cando bebía un grolo de sidra: “Isto é mellor que Möet & Chandon” ou “Non hai tal Möet & Chandonik”. Tamén lle gustaba a sidra.

O industrial vai ser totalmente a champaña M&C, que segundo din produce e vende 26 millóns de botellas ao ano. Con todo, hoxe serán poucas as sidras vivas e potentes que excedan a champaña. As sidras que se elaboran nos fogares para un mesmo, para non vender, tamén teñen cada vez máis unha forma de sidra industrial.

No mundo da sidra chéirase un futuro prometedor. A maioría das sidras presentes no mercado proceden de sidrerías de renome moi coñecidas. Industriais, quero dicir. Estas sidras teñen difícil gustar a Don Bernardo. Hai moitas razóns: a posibilidade da mazá é curta, a propia organización da produción industrial dificulta a elaboración dunha bebida da máxima calidade, o mundo da sidra non está adaptado para crear e promocionar calidades diferenciadas.

Con todo, a xente traballa pola súa conta nesta actividade: cultivando as sidras especiais do futuro. Para que logo poidan pisar champaña.