Jesús Olasagasti Irigoien (San Sebastián, 20 de decembro de 1907 - San Sebastián, 5 de agosto de 1955) naceu fai 110 anos e xa o esquecemos. En 2007 ofrecéronlle unha exposición con motivo do centenario do seu nacemento. Desde entón os seus retratos non viron moita xente.

Pintou aquí ao dezanove anos: mostra a influencia das tendencias do postimpresionismo, como o fauvismo, evoca a Matisse, é libre o pincel. De mozo foi vangardista, do mesmo xeito que moitos outros artistas de entón que percorreu Europa, era unha esponxa, fíxose cos artistas e tendencias que lle gustaban.

De volta á súa terra natal, esta afección á vangarda levoulle aos faladoiros dos cafés Rhin e Madrid, e despois a crear a asociación GU, xunto a outros artistas, arquitectos e escritores. Entre os implicados estaban Juan Cabanas Erauskin e José Manuel Aizpurua. Do mesmo xeito que sucedeu cos futuristas, a estes tamén lles levou a deslizarse co fascismo.

Realizou ceas para os franquistas. E nese paradoxo quedou atrapado o artista Jesús Olasagasti: o movemento que crían pola vangarda xurdiu enseguida reaccionario, reaccionario, contrario a calquera novidade estética. E tras a guerra, esquecéndose por completo das influencias da súa mocidade e das ansias de cambio, fixo retratos para vivir, retratos académicos, os máis ricos de Donostia, clérigos, gobernantes.

Traballaba sobre todo por encargo, e iso afogábaa. Durante os últimos anos viviu entregado ao alcol. Morreu novo, sen cumprir 48 anos. É case máis coñecido polo seu traballo artístico que polo seu traballo na recuperación do ambiente artístico de San Sebastián e, sobre todo, por dar clases a mozas que se converteron en artistas como Bixente Ameztoi, o seu sobriño.