Por iso, non se entende que os gobernos sexan tan prudentes cando presentan orzamentos que non teñen en conta esa premisa. Menos aínda se entende que na CAPV o persoal docente non universitario mobilícese durante sete meses –esta semana tivo a súa segunda folga xeral– e que os responsables políticos non sexan capaces de articular unha resposta negociada. Con todo, non teñen ningún problema en reunirse coa patronal para cumprir os seus desexos. A patronal non necesita mobilizacións para lograr a baixada de impostos. En Navarra, o Goberno poida que sexa máis progresista, pero tamén se anunciaron recortes na educación.

Os traballadores demandan un aumento do investimento na rede pública, en concreto dun 3,5% do PIB. Desta forma, situaríase na media europea do 6%, o mínimo recomendado pola Unesco, segundo a Unesco. Ademais, estímase que o persoal docente necesita 1.800 persoas máis e que a taxa de temporalidade redúzase do 38% ao 6%, para o que se deberían estabilizar 6.000 postos de traballo. Tamén queren recuperar o poder adquisitivo perdido polo profesorado, xa que os de Infantil e Primaria acumularon 32.500 euros de perda e os de Secundaria 41.000 euros.

Si realmente considérase rendible investir en educación, debería ser unha prioridade á hora de fixar partidas nos orzamentos. Negar a negociación na CAV porque se manteñen as mobilizacións e a folga é sacudir o lume, e sobre todo seguir xerando máis gastos e perdas de formación para a mocidade que é o futuro deste país.