O sector da agricultura en todo o mundo está a volverse cada vez máis importante. É estratéxico para construír o futuro. A partir de agora, as guerras xa non se gañan con diñeiro, armas ou exércitos, senón que se gañan con fame. As multinacionais que acumulan diñeiro están a adquirir terras, privatizando auga, patentando o uso de sementes, difundindo transxénicos contaminantes, promovendo variedades de plantas que necesitan fertilizantes sintéticos e pesticidas, etc. O camiño é claro: dá igual matar a terra, é igual contaminar o medio ambiente, dá igual que se esgote a biodiversidade, dá igual que haxa unha sociedade cada vez máis enferma; nós temos os petos cheos, cada vez máis cheos, cheos.

Antes chamabámolo agricultura industrial, hai tempo cambiámoslle o nome; agora é agricultura capitalista. Esta agricultura non produce alimentos, produce diñeiro. O beneficio non é pan, o beneficio é diñeiro. E Europa móvese pola avaricia.

Fai máis de medio século vendéronnos a “revolución verde”, na que a agricultura industrial, con todas as súas químicas e velenos, igualaría a fame no mundo. O resultado está en boca de medio mundo famento e da outra metade enferma: o cambio climático, a esterilización de terras, o aumento da pobreza, quéimaa do planeta...

O glifosato é o que mellor reflicte esta guerra. É un herbicida tremendo, que alivia o traballo do agricultor e que pide que o use; a cambio, estamos a queimar o futuro de todos nós. Estes campesiños saben que é un asasino, que están a queimar a terra e o futuro dos seus descendentes. O persoal técnico das empresas da Administración é peor: nas oficinas a distancia decídese o uso de glifosato nos ferrocarrís –como na foto–, estradas, beirarrúas e prazas. E científicos, blanqueadores da blancura.

En 2015, a Organización Mundial da Saúde, a través da Axencia Internacional para a Investigación do Cancro, ditou unha sentenza na que o glifosato é probablemente o causante do cancro. Produciuse un movemento formidable para impedir o seu uso, e recolléronse máis dun millón de firmas. Inútil. A Europa codiciosa gañou.

Pero non se desespere. Está nas nosas mans: comer ecolóxico. E deixar de mirar cara a Europa e empezar a calar aos concelleiros, alcaldes, deputados, técnicos, agricultores, etc. que temos á beira: temos que vivir, non temos glifosatos!