Metidos na recta final do campionato, como che atopas?

Pois sigo na actividade da praza de touros, normal. Escoito aí e próboo en gran parte, pero tamén teño ganas de saber como está, porque ata que chegue o momento real e non teña todas esas angustias e formas de apertar o campionato, non se sabe demasiado como vai responder.

Como viviches o campionato até agora?

Bastante tranquilo, bastante de cerca, fun ás sesións sempre que puiden, e entón, métesche un pouco nese movemento da competición. Igual fun tanto aos adestramentos, que ao final me afixen a esa tensión e seguín cun punto de tranquilidade as últimas semifinais.

A foto do BEC completouse, e podemos dicir que se completou sen grandes sorpresas e sen grandes cambios.

Para min foi un pouco unha sorpresa. É dicir, todos os finalistas pasaron á final e iso non é tan fácil; creo que o que vén de cuartos de final é un peso da tensión e en semifinais quizá o outro ten a vantaxe da frescura, pero con todo, non é fácil que non caia ningún finalista. Eu vinos, falando dos finalistas, de que se defenderon bastante ben nas semifinais, non todas as situacións do campionato son fáciles, e vin bastante ben aos meus compañeiros de canto.

Podemos dicir que viñeron ben preparados, pero o campión, como se prepara?

A verdade é que son bastante solitario na miña formación e aínda que na bertso-eskola facemos un simulacro de campionato, non son moi afeccionado á práctica, aínda que vén ben contrastar a túa solitaria preparación.

Neste caso estiven preparando bastante sós, centrándome nas tarefas domésticas, fixen as miñas propias reflexións, as miñas lecturas, escribín e fixen experimentos coa forma do verso… Fixen os meus pequenos traballos e non reuninme demasiado cos de ao redor.

Recordo que hai catro anos Aitor Mendiluze díxoche na despedida: “A txapela vaise ao casco que a sostén”. Como viviu ese casco o peso da gorra?

Recordo que, sobre todo ao principio, tendín a estreitarme un pouco e iso deume algunhas inxestións despois dos ensaios. Ao principio, a nosa relación foi un pouco conflitiva e eu creo que necesitei tempo para axustar, para adaptarnos e para que eu tamén tomemos as cousas un pouco máis tranquilas, e diría que dei un pouco de paz a ese punto de sombra da txapela, e despois de catro anos, chegamos até aquí cunha convivencia bastante boa.

Como viches o campionato? Que cheiro, que temperatura tomácheslle ao deste ano?

Entrando no debate da forma e o discurso, creo que nos últimos anos si existiu na posteridade unha tendencia formal e tecnicamente moi tecnificada. Tan tecnificado, tantas estadas ao redor do bertso, que a traseira das estadas era difícil de ver (exajeratamente). E eu creo que sente un pouco en contra, quítase un pouco a estada e mostra máis o que cada un pode dicir dentro ou en relación aos temas, e iso é unha liña interesante. Daquela cada un ten os seus gustos e as súas motivacións e segue.

A miúdo falamos de “novas xeracións”, pero, de que falamos? Cal é exactamente esta nova xeración?

Pode ser o caso dunha xeración que trae unha tendencia diferente ao bertsolarismo, eu non creo que sexa así dunha maneira hermética. Nas xeracións máis novas, por exemplo, para referirse a un tema que hoxe en día está en plena actualidade, hai un discurso feminista que ten outra visibilización, un espazo distinto, vese que esa preocupación está presente e está trasladada aos temas, pero creo que ese labor de apertura do camiño vén da vella xeración.

Poida que sexa a forma máis comprensible de definilo, a xeración que até agora pasou á final e a que até agora non pasou á final. Porque, si non, diría que está dado a substitución na praza, que esa nova xeración vai con outros de antes.

Vai con ganas Amets Arzallus ao BEC? Que nos quere deixar e contarnos?

Si, márchome con ganas, coas miñas propias reflexións e as miñas propias elaboracións, e con ganas de explicalo un pouco. Logo, o campionato é un terreo moi limitado, non é fácil que un día che explique unha radiografía xeral dos teus pensamentos, e ás veces tamén salguen o que non queres dicir, e de aí pódenche facer unha radiografía. No meu caso, creo que a xente xa me coñece bastante –polo menos o afeccionado máis próximo– e non vai atopar a outra persoa. De ser así, gustaríame chegar máis a fondo, manter o antigo bertsolarismo adaptado á época actual: aos contextos políticos, sociais, culturais e en xeral. Creo que cada verso debe dar testemuño da época na que vivimos, e eu quero facer un pouco de pensar nos temas que me deron a miña preocupación por este momento no que vivimos e que pensar de min. Si un vértice fai pensar unha pinga en alguén, o día queda xustificado.