Si les “propiedade privada” nun lado do camiño, alén está a nosa república. Aquí as rúas sempre serán nosas.

Saberás que entraches, porque non che pedirán o pasaporte, porque non importa de onde veñas, senón onde imos. Ninguén che preguntará quen es, estamos a buscar a quen queremos ser.

En lugar de dicilo todo uns poucos, todos din un pouco: así é a nosa república.

Cando din “iso non pode suceder”, a nosa república é responder “o que está a pasar”. Aquí non se pode, fíxose contando.

Apuntar ao mozale que di que está prohibido con oito cámaras, no canto de “si”, dicir “si”; facer vibrar consígnalas, as estruturas, os programas, os guións, empezar a pensar xuntos.

A toponimia que xorde ao inventar novos nomes: esa é a nosa república.

Coñecerás a nosa república onde se cruzan “benvidos refuxiados” e “eu créoche”. Nos balcóns de aquí as bandeiras non se converteron en trapos.

Un portal que non garda o lixo debaixo da alfombra; unha escaleira de veciños que saben discutir, enfadarse e reconciliarse; a comunidade dos que se coidan, o poder de quen deciden na praza.

Un altofalante que necesita calquera que o teña dentro para saír: para iso é a nosa república.

Porque con estas palabras non temos fronteiras é este territorio a nosa república. Aquí temos todo o perdido para gañar.

Colle o que necesites e dá o que poidas, o que non ten diñeiro válenos moito. Ven ao noso pobo, goza de informarche, comparte cos teus amigos, difunde na túa rede. Cada mensaxe descóbrenos un novo territorio.

Comeza neste medio e da man de todos veremos o seu alcance: pásache á nosa república.