O 'Sarkozy-Kadafi' apareceu por primeira vez nos medios de comunicación en marzo de 2011. O movemento que comezou en xaneiro nas manifestacións e enfrontamentos na rúa da oposición converteuse nunha guerra de primavera. O réxime de Trípoli se desmoronaba e entre as potencias occidentais, Francia ameazaba con bombardear Libia polo aire. Entón dixo Muammar ao Kadafi nunha entrevista televisiva: “Eu axudei a Sarkozy a tomar o poder. Eu deille o diñeiro que necesitaba para chegar á presidencia. Viño aquí, visitoume na miña tenda de teas cando era ministro do Interior, e pediume axuda”.

Si desde entón mencionouse moito en Francia o suposto financiamento da campaña de Sarkozy, agora os xornalistas Fabrice Arfi e Karl Laske ofreceron numerosos testemuños e documentos para comprender mellor as contraditorias relacións entre Francia e Libia e a destrución deste último país. Mediapart publicou Avec lles compliments du guide (Goraintziak polo guía), con case 400 páxinas, e que conta con preto de 400 páxinas.

Mediaparte colgou na rede unha entrevista coa testemuña principal, que foi precisamente publicada en vídeo. Da man do francés libanés Ziad Takieddine pódese dicir que fala un personaxe de John Le Carré. “Un día Abdallah Senoussi, que era xefe dos servizos no estranxeiro de Kadafi, chámame á súa casa e proponme que lle leve parte do diñeiro ao xefe de gabinete do ministro francés do Interior, Claude Guéant. Pero, como vou facer iso para entrar en Francia? Informaremos o ministro do Interior e non terás problemas. Logo trouxo o seu irmán unha maleta chea de diñeiro, o primeiro supoño que tiña 1,5 millóns de euros, a maioría billetes de 500, algúns de 200”.

Ao día seguinte viaxará a Trípoli-Paris no voo da compañía Afriqiyah, que opera desde Anveres. No aeroporto, non hai ningún problema para que a maleta pase pola aduana entre o resto de pasaxeiros. De alí, en coche, ao Ministerio do Interior. Apuntándose no portal directamente ao xefe de gabinete para entregar a gran maleta.

Takieddin levou dúas maletas máis de Trípoli a París, por un valor total de cinco millóns de euros. Seis anos despois, tras a morte da o Kadafi, a desintegración do seu réxime coa guerra e o desastre de Libia, Abdallah Senoussi, o enviado de maletas, confirmounas ante o Tribunal Penal Internacional, engadindo un matiz importante: o diñeiro non era para ningunha reparación dos servizos secretos de ambos os países, senón para axudar directamente a Nicolas Sarkozy á Presidencia francesa.

Si fose polo testemuño de Takieddin, todos os que din que non é máis que unha operación contra Sarkozy o descartasen facilmente. Á fin e ao cabo, Takieddine é un axente que xa estivo implicado noutros tantos casos de corrupción, sobre todo no comercio de armas. Pero Arfi e Laska confirmárono con outros testemuños e sobre todo documentos, ata que debuxaron un panorama completo das relacións entre Kadafi e Sarkozy.

Non é Sarkozy, é Francia

Un dos documentos aos que fan referencia os xornalistas, que os xuíces teñen por certo, ofrece a medida do escándalo: A xefa dos servizos secretos de Libia, Moussa Koussa, apuntou nas súas notas a decisión de dar 50 millóns a Sarkozy. Non todos os pagos están documentados, pero si algúns que chegan até París saltando por Arabia Saudita ou Malaisia. Estes fondos apareceron posteriormente no citado Guéant ou nos petos de Dominique de Villepin, quen foi primeiro ministro entre 2005 e 2007, segundo mostrouse con facturas de varias compras.

Moito diñeiro, sempre en billetes, e había que gardalo nalgún sitio. “En 2007 –din os xornalistas–, o director da campaña de Sarkozy, Claude Guéant, alugou unha caixa blindada nun banco de París, e como quería unha caixa grande, déronlle unha para que o home puidese porse de pé”.

Entre 2005 e 2007 Francia e Libia viviron un período de gran amizade. En decembro de 2007, o líder Libio realizou unha pomposa visita oficial de 6 días a Francia, onde permaneceu ingresado. Á o Kadafi convíñalle internacionalmente para romper o seu illamento como un Estado paria, e tiña suficiente diñeiro para pagar caro ese amor aparente. Por certo, Abdallah Senoussi tamén quería resolver nos tribunais franceses un caso polo atentado contra un avión en 1998, no que faleceron 170 persoas. Francia tiña moito que vender a Libia, tecnoloxía ou calquera material, como as armas.

Con todo, a guerra non tardaría en chegar en 2011. Moitos son os motivos que explican a revolta e a guerra en Libia. Pero que necesitaba Sarkozy para ser tan agresivo en Libia? A verdade é que unha guerra sempre lle vén ben a un lehendakari que quere manter o poder, e as eleccións eran en 2012. Pero, ademais, nesas guerras convulsas sempre hai perigo de que a documentación e as probas delicadas pérdanse fose dos agochos, ou de que cheguen ás mans de alguén que non convén, polo que é mellor ocuparse un mesmo.

Pero o libro non só culpa a Sarkozy, a Guéant e aos outros. Queren demostrar que a corrupción está no corazón do Estado. As personalidades máis distinguidas de Francia deixaron as partes máis escuras da República en mans de persoas non de confianza como Takieddine. E logo, cando todo complícase, abandonan a quen serven para facer o que o Estado non pode facer: aos portadores de maletas con diñeiro, o mesmo para investir en paraísos fiscais que para pagar comisións ocultas de compravenda de armas.

“O lobby é militar industrial tamén en Francia” din os xornalistas. “Quixemos demostrar que os mesmos comportamentos e os mesmos protagonistas estiveron xogando polo menos desde os tempos de Balladur [na segunda presidencia de Mitterrand, 1993-1995] até Sarkozy”.

O lector poderá preguntar, razoablemente, como, sendo isto así, as informacións chegaron até o gran público, aínda que sexa tarde. Seica porque o lobby militar-industrial decidiu que xa é hora de expulsar a Sarkozy dunha patada despois de habelo espremido?

Porque cando se trata de gardar os segredos, hai moi pouca piedade nestes poderes reais. Choukri Ghanem, exministro de petróleo Libio, autor dos primeiros recibos de diñeiro para Sarkozy, que en 2011 pasáronse aos rebeldes, apareceu afogado en Viena no río Danubio en 2012.