No camiño até hoxe, o pobo catalán non mostrou moito. Coraxe e dignidade. Coraxe e intelixencia. Incesante. No entanto, sabiamos que tarde ou cedo se atoparían co cruel e violento muro do Estado. Era o momento das dúbidas. Capacidades para facer fronte á represión. Resistir ou polo menos resistir.

Pois ben, xa pasou o referendo do 1 de outubro. Pasou e déronnos unha nova lección. Non é tan fácil parar a unha multitude de cidadáns con total convicción. A pesar das dificultades, os votantes empezaron a encher as urnas. Despois, tras uns pasos atrás, tívose en conta o resultado e chegou o día tan esperado: O Parlamento proclamou a República catalá. A resposta do Estado tamén foi esperada: Baixo a escusa do 155, golpe de estado ás institucións catalás, cárcere e persecución.

A partir de aí criamos que estabamos a piques de ver o camiño de dous carrís: por unha banda, o das accións contra a represión; por outro, o dos pasos para a materialización material da república. O primeiro colleu forza. Ante un estado de excepción total, a cidadanía e os representantes políticos están inmersos nunha resposta antirrepresiva. Na rúa, as protestas masivas, e os representantes institucionais na denuncia política, nos intentos por internacionalizar o conflito e mostrar o autoritarismo do Estado español.

A pesar de que esta actitude é perfectamente entendible, para o triunfo da república é fundamental que os cidadáns, como até agora, creen que é posible. A convicción de que, custe o que custe, vano a conseguir grazas á forza do pobo. A iso contribuiría decididamente a idea de que se están construíndo estruturas de Estado. A pesar de que son cousas diminutas e simbólicas, mentalmente levan á cidadanía a outro escenario. A xente necesita un paso máis no proceso constituínte para manter atenta a chama. A pesar do duro e duro da situación, é importante non estragar a ilusión.

Outro tanto sucede con respecto ás eleccións de decembro. Ademais de ser unha convocatoria absolutamente antidemocrática e excepcional, está a impor un perigoso marco discursivo: Bloques contrarios e favorables ao 155. Isto restaura a situación á época anterior á proclamación da República catalá. Coma se o problema fose o 155 e non a falta de democracia en España. Iso pode causar unha sensación de desagrado que non conveña ao independentismo. Unha vez superado o 155, as vontades deben cumprirse a partir dos 156. Necesitarán unha nova narrativa. Si imaxináseme os bloques preferiría: os partidarios e os contrarios da república. E é que iso pon aos cidadáns na defensa dunha república que xa existe mentalmente, no camiño cara a adiante. Que as eleccións sirvan para dar unha nova garantía á República nas urnas.

Ademais, basta con acender a televisión para ver cales son os principais temores dos aparellos españois: a unidade dos independentistas e a legitimación democrática. As mensaxes para crear e representar unha brecha entre partidos e representantes independentistas están a estenderse unha e outra vez. Unha vez máis, manter a unidade será fundamental. Non é o momento de caer nas urnas. E manter a unidade non significa en absoluto ir nunha lista única, senón responder a unha estratexia común de país.Máis dun terá a tentación de renderse, pero o camiño percorrido non pasou en balde. Que estas últimas liñas sirvan para enviar un saco de forza para seguir adiante e manternos como até agora. A desesperación, ademais da súa, tería un efecto irreversible durante moito tempo na nosa.