A planta ten que tomar unha decisión concreta: cando arrincar as preparacións para o inverno. Como sente a si mesmo, iso sucederá nun día ou outro. Trátase, sobre todo, dunha baixada da cantidade de luz que afectará a Euskadi. Por tanto, non todas as plantas cambian de vestido á vez, aínda que sexan da mesma especie. É a decisión de cada un.

Esta decisión suporá un gran saldo de cambios. Non volverá producir clorofila, é dicir, materia que faga verde a planta, e derrubará o que ten nas follas e recollerá os seus ingredientes e gardaraos ben, engordando os medos crus ao inverno. Nas follas aparecen outros pigmentos e compoñentes ocultos baixo o vestido verde, que nos mostran as novas cores do outono. Esta cor e a laranxa tráenos os carotenos e os flavonoides. Os vermellos, en cambio, son obra das antocianinas. Estas deben ser creadas pola planta, non están nas follas, polo que son “máis caras”.

O vello enigma dos científicos é como en Europa as árbores tenden sobre todo ás cores e como en América do Norte e Asia tenden aos vermellos. Ao parecer, as árbores con tendencia a lume dan un toque aos piollos que buscan suor: creei antocianinas tóxicas e estou a mover os alimentos ás reservas, polo que para ti teño pouca e perigosa comida.

A diferenza doutras veces, en Europa, como as cordilleiras están aliñadas no Leste Oeste, en tempos de glaciaciones, moitas plantas, así como os seus inimigos, morrerían sen poder atravesar as montañas na súa ruta cara ao Sur para escapar do frío. Despois, cando as árbores repoboaron o continente, xa non houbo inimigo nin necesidade de arroibar... Será posible?