Antes de polo á venda, puxestes o disco na rede de forma gratuíta…

Puxémolo en descarga libre no mesmo momento en que se puxo á venda. A xente sorprendeuse, pero para nós é coherente. Descargamos moitos discos e a nosa música é a forma de chegar a máis sitios, non queremos pór límites. Tes un formato físico, pero tamén outros.

No concerto de presentación mencionaches que o cinco músicos de Glaukoma non gañan diñeiro do grupo. Para vós é importante diferenciar isto?

Temos un gran respecto aos que viven da música, pero a nosa situación non é a mesma. Pero ao noso ao redor hai quen pensan que é así, e por iso quixen aclaralo. Dedicar 24 horas a facer música pode ser moi bo, pero ao mesmo tempo a túa independencia e a túa liberdade non son as mesmas. Nós podemos sacar o disco que queiramos, cando queiramos e contalo todo. Iso é moi importante para nós.

Estades nunha plataforma discográfica moi digna pero humilde, pero cada vez séguenvos máis persoas. Como o vivistes? Dá vertixe?

Bonberenea ofrécenos a infraestrutura, pero cada disco é autogestionado. Vertixe? Non. Escoitar máis xente non significa que teñamos que funcionar doutra maneira e nós estamos moi orgullosos diso. Eu teño que ir traballar todos os luns igual. Pero alégrome de que á xente gústelle as cancións. Ademais, que máis xente nos escoite non nos afecta á hora de compor, non hai que prestarlle ningunha atención.

Os dous primeiros traballos son máis breves e fáciles de escoitar. Pero o de agora é un disco conceptual, longo, máis escuro. Ao contrario desta época na que se consomen máis cancións que discos?

Nós crecemos con discos, aínda que os singles son habituais na cultura sound system. Pero para nós o formato de traballo é o disco. Non nos importa loitar contra a tendencia. Fai un par de anos empezamos a recompilar ideas, a gravar improvisacións… e non sabiamos que iamos facer un dobre disco. Estabamos completamente abertos e así saíu.

O glaucoma traballa melodías moi redondas, pegañentas. Tamén en Kalima, pero moito máis oculto, este disco é máis escuro.

Si, é un disco máis escuro. Nós somos máis vellos e agora é Glaukoma Kalima. Esta é a nosa concepción do mundo. Ademais de bailar, gústanos andar en ambientes e texturas escuras. Este disco ten de todo: 13 cancións, un interludio, dura hora e pico. Iso permíteche facer de todo. Non sempre estamos enfadados, nin sempre contentos, este disco é un reflexo diso.

Vostede é sobre todo un afeccionado ao ragga, ao jungle, ao hip-hop… Tamén os demais? Nótase que entre vós hai gustos musicais de todo tipo.

Si, detrás hai todo tipo de gustos, pero en parte todos somos afeccionados a eses estilos. Vimos de lugares diferentes, pero o que nos une son o reggae e o rap. Bebemos de moitos estilos e o noso formato é máis o dunha banda de rock, as bandas de reggae non usan en absoluto a distorsión como nós…

O parto de Kalima durou moito.

Si, pero foi intencionado. Dous discos, unha xira, un traballo conxunto con Bad Sound System… Estivemos a ritmo de Cristo e decidimos tomarnos o tempo para facer este disco con tranquilidade. Non foi un disco sufrido. Os altibaixos son sempre, pero fixémolo co mimo e o gusto que queriamos e así foi. Case un ano de dedicación: compondo, escribindo, gravando…

E tocastes o teito co son.

Si, estamos moi contentos. Esta vez entendémonos/entendémosnos mellor con Tx [Karlos Osinaga, técnico de son]. Sempre nos entendemos moi ben, pero esta vez demos un paso máis aló. No primeiro disco non sabiamos que son queriamos, e logo custábanos porlle palabras ao que queriamos. Ademais, Tx desenvolveu máis ideas que nós. É un mestre, e unha das premisas que compartimos con el é que ten que ser orgánico, pero respectando iso trátase de chegar até onde.

Quedáchesche a gusto escribindo e cantando? Metido na caverna ese proceso de escritura de palabras, que adoita ser duro, ilusionante?

Tiven máis tempo para escribir palabras e estiven máis disciplinado que nunca. É unha sorte poder traballar así. Chorei, rido, enfadado… pasei todas as situacións anímicas.

O grupo está formado por músicos moi grandes; e si hai algunha dúbida, aí está a canción instrumental Recreation.

Era o disco o que necesitaba e nós tamén. Á fin e ao cabo, son eu quen dá chapa a todas as cancións e fai o que lle fai falta cun instrumentista. Somos unha banda e imos máis aló do reggae e o rap. De feito, funcionamos como grupos de rock: compondo todos xuntos.

Si soubese que unha canción ía estar na lista de Gaztea, escribiríala aínda máis crúa?

[Ri] Perdín unha aposta por iso. Eu non o cría, pero alegrámonos moito si queren polo. As cancións e as palabras son boas e o importante é difundir a canción e a mensaxe ao maior número de xente posible.

Vostede escribiu as palabras nun ano, pero hai algunhas das máis actuais: por exemplo, o PNV di que nos vendeu para ter máis ertzainas.

Si, iso foi o último.

E aí está a Herdanza, que coincide cos acontecementos de Cataluña…

Iso xa está escrito, pero como o tema da Transición é case eterno… Por desgraza, iso sempre será actual.

As letras das vosas cancións sempre tiveron unha forte crítica cara ao próximo, pero neste disco situástesvos máis, aquí non hai lugar para a broma.

Pasaron varios anos desde que empezamos, tamén coñecemos a industria musical, sabemos o que hai. Así me saíron as palabras, máis fortes, pero facendo o mesmo exercicio que antes.

O deseño do disco é tan elegante como cru.

Recólleo todo, todos os conceptos: deserto, area, mar –precisamente, dirección do disco–, cuestión de xénero –Barbie e Ken–, escravos –con traxes de campos de concentración–, escapada… Nós queriamos que o deseño adquirise sentido despois de escoitar o disco.

“Non hai campás fúnebres, isto non fixo máis que empezar, a terra que estaba seca púxose verde”. A revolución virá por fin do rap?

Deixar en mans do hip-hop a responsabilidade de facer a revolución… coidado! Un dos conceptos do deserto é que en Tolosaldea e no País Vasco, ademais dalgunhas excepcións, o hip-hop e o reggae apenas estivo e moito menos en eúscaro. Agora, en cambio, parece que os mozos escoitan cada vez máis o reggae, o hip-hop, o reggaeton… E os vascos buscan referencias en eúscaro: Bad Sound System, Ziribilio Sound…

O hip-hop engolfa a xente nova…

Si, pero o sistema sound, o reggae, atrápanos máis ao noso ao redor. Pero á fin e ao cabo para nós o reggae e o hip-hop son o mesmo. Enganchan porque son estilos musicais moi reais, auténticos, que che contan o que ven os mozos, e iso identifícalles moito. En Euskal Herria non se que pasará, pero é certo que o rock and roll non é un estilo que xa se escoita no mundo. A min gústame moito, pero deixou de ser un referente.

Que nos trae o vento do sur? E que deberiamos aprender do sur?

Os do Norte do mundo desprezamos ao Sur, pero no Sur saben atopar a felicidade máis facilmente que nós, saben vivir a outro ritmo. Temos moito que aprender deles.

“Kalima, a que prezo vendemos a nosa alma”. Que miserables somos todos…

Si. Todos somos escravos. E como escravos, uns máis conscientes, outros moi contentos con ser escravos, e outros menos contentos. Que é Kalima? O deserto actual, a postmodernidad, a crónica dun século sen preguntas… De feito, hoxe en día non falta resposta, senón falta de preguntas.