O seu obxectivo é liberar o que leva dentro. Traballou con outros grupos e desde fai máis dunha década lánzase audazmente desde a natureza á praza cos seus proxectos persoais. Así, sempre me pareceu que a súa oferta é demasiado folkyegia –ligada á terra– para os amantes do rock e, pola contra, demasiado rockeiro para os amantes do folk. De feito, ten unha voz especial e un rico rexistro, as súas raíces están sempre moi presentes e, con iso, a súa alma é absolutamente libre.

Orai (Non-CD records) e Ospela (Elkar), editados en 2004 e 2009 respectivamente, estaban vinculados en parte ao folk e á terra vasca, e a eles debémoslles perlas como Atzo naiz, esculpidas na nosa canción. Tras eles, resucitou á besta e publicouna Erraiak (Elkar, 2012), empapada de rock intenso e outras culturas máis rítmicas. En busca da fera precipitouse aos salóns máis suorentos.

Agora volve co seu novo traballo, salpicado da natureza e da súa maxia, e unha vez máis se nos converteu en camaleónico, porque nel viven máis dun. Nace o doce folk que mira ao bosque de Nerea, pero coa forza da banda converteuse nun rock americano. O canto Zuhaitza serve para reivindicar o sentimento de cantar en San Sebastián. O vento goza moito multiplicando a cadencia e a melancolía de Neil Young polo post-rock distorsionado, tolo no estilo indio. É un deserto cálido, cinematográfico, de cabaretero-rockeiro. Eresia escrita polo mar Noso en honra aos mariñeiros, un rock musculoso, pegañento e intenso. Ametsa ten moito do humor, a provocación e o rock dos 70 de San Sebastián. O invisible, en cambio, consiste en espirse en acústico. É unha peza transgresora para romarías de escamas. Atea, á súa vez, hillbilly, o rock dos 70, a canción de Iparralde e o exercicio de fusión de África. E, como sobremesa, unha agradable sorpresa.