Glaukoma dá un paso máis adiante con Kalima, a súa terceira longametraxe. Trátase dun disco dobre, un traballo excelente, dirixido por Karlos Osinaga e cun deseño impecable de Joseba Ponce. Nas cancións pódese ver que é o Glaucoma de sempre, pero máis maduro, máis directo, máis cru, máis duro.

Os ritmos e melodías reggae e rap son os protagonistas, os ritmos dancehall e raggamuffin tamén están presentes, como é habitual nas súas cancións, e tamén se aprecian toques de rock, máis acentuados que en obras anteriores.

A través deles, falan das inxustizas e as enfermidades da sociedade, do poder, do fascismo, do capitalismo, da corrupción, da opresión, do racismo, da traxedia dos refuxiados, das guerras, da manipulación da historia, da construción social do xénero, dos espellismos de benestar, de traballo e de vida precaria, do amor falso, do individualismo, da hipocrisía....... E reivindican respecto, igualdade, liberdade de expresión, memoria histórica, ser como quen é e aceptarse a si mesmo, e pensar e decidir cun mesmo.

Entre outras, din: “A tumba dos migrantes Mare Nostrum, o iate dunha magnate intermedia no porto de Pasaia; non ten o escravo de Siria o dono que vostede ten?” (Fire –they’re commin), “Nas rúas cómese a miseria Historia, a época dos cis-mutu-gors, ti a crónica dun século sen pregunta” (Kalomima) “Xamais”.

Kalima excede barreiras e fronteiras. Trátase dunha bruma, cálida, que grita protesta, denuncia e reivindicación, e que se move polo vento da liberdade.

En setembro presentaron Bonberenea, que estaba moi repleta, e nas próximas funcións daranse cita numerosos amigos: No gaztetxe de Arrasate o 5 de outubro, na sala Stage Live de Bilbao o 7 de outubro, na sala Jimmy Jazz de Vitoria o 28 de outubro, na casa de cultura Intxaurrondo de Donostia o 4 de novembro, na sala Apolo de Barcelona o 18 de novembro e na sala Beikozini de Ondarroa o 25 de novembro.