Liliana Felipe canta “os histéricos somos tumatxak, perdidos, vouyeurrs, sedutores compulsivos, diva finas lanzadas ao dibán de Freud e Lacan...” nAs histéricas.

Lembrei esa canción lendo en Twitter a entrevista duns amigos. Despois do Alarde de Hondarribia falaban de raparigas traseiras de plásticos negros.

Jaime Altuna dicía que mentres as mozas estaban detrás dos plásticos negros, os mozos e os homes desfilaban no alarde excluínte, tranquilos e cómodos, sen contacto algún coa parte máis violenta do conflito, recibindo palmas e facendo unha esmorga. Porque non hai conflito nos lugares onde se reúnen cos compañeiros de Jaizkibel. Saúdan aos coñecidos da compañía Jaizkibel, falan xuntos, dinlles “pasalo ben”… Chicos e homes. Aí está a clave.

Abriume os ollos. Son as nenas as que dan a cara, ocultas no plástico negro. Mentres tanto, os homes gozan e alargan. Os homes “normais” e naturais, as mulleres histéricas. Porque os histéricos queren saír coa escopeta. Os histéricos, que defenden o machismo cos plásticos negros.

Sempre con histerismo, porque é sabido que se declinaba na palabra histérica feminina.