José Ignacio Agorreta Beaumont (Pamplona, 2 de setembro de 1963) non necesita unha muleta da palabra. Na exposición que tivo este verán na Cidadela de Pamplona, as súas obras non levan título, nin “sen título”, nada. O traballo no seu espido é bastante impactante, suxestivo. No catálogo tamén hai poucos textos, sen teorías pomposas e epatantes, e, con todo, ou por iso mesmo, vai tan profundamente como os talos do mundo.

As palabras do catálogo son de Pello Lizarralde: "Todos se foron e non hai ninguén que crea que poden volver. A uns impídenlles o regreso os evidentes desastres, as paredes e os tellados caídos; a outros os pos, os que han embalsamado aqueles obxectos que deixaron no seu lugar de sempre”. Non en balde, Pello Lizarralde elixiu as obras de Agorreta para as portadas dos seus libros.

O artista consegue algo moi difícil: mostrar a través da pintura o po que ha embalsamado obxectos, casas e vidas. A luz en si mesma é unha fraxilidade nos cadros, un ambiente de destrución e abandono que, con mestría, conduce aos cadros. Casas caídas, abandonadas, armarios buxán, habitacións buxán, cociñas buxán… Pintando os obxectos que quedaron mostra a ausencia, o que falta, o que se foi, o que non volverá.

Alberto Barandiaran mencionou nun artigo de Berria: “Agorreta representou unha vida silenciosa nestas habitacións buxán: unha mañá normal; un ambiente que deixou unha tarde aburrida; unha calma tras a nada. Lese nos lenzos a nostalxia do que podería suceder, o que suxire que a nosa memoria pode estar no rastro que o tempo deixou nas cousas máis próximas: na parede desgastada, na cadeira abandonada, na cortina rasgada xunto á xanela, na chea de pedras”.

As obras de Agorreta son pezas que espertan a memoria do espectador.