Bo, primeiro saíume o pelo azul. Parece unha bobada, pero non sei, pareceume que desa carga simbólica pode saír algo útil, por exemplo, lembroume que, despois de 23 anos de aceptar o meu corpo –non sempre amándoo–, tamén terei que aprender a aceptar todos os cambios físicos que se aveciñan a partir de agora. Bo, pero iso é básico. Creo que este pelo ten sobre todo dúas raíces profundas que van atravesar a miña mente: por unha banda pode ser a ansiedade –porque aínda non alcancei a madurez intelectual propia da madurez física–, pero por outro a tranquilidade –porque nun principio non van pór en dúbida a miña madurez intelectual grazas a ese pelo–.

De feito, na nosa xeración somos moitos os afectados pola teoría que denominei “menosprezo natural”, con licenza de pelo azul. É un mal típico de quen pasamos moito tempo contemplando a esfera da xente sabia que cheira a selección natural, e lévanos a un continuo menosprezo das nosas opinións, do noso discurso e da nosa capacidade creativa, case de forma natural. Lemos artigos potolos, entrevistas en profundidade, bertsos sublimes, facemos documentación para entender temas importantes, pero no momento no que un ten que expresar a súa opinión, xa sexa na praza, no bar ou en Twitter, non sentimos lexitimidade para entrar en grandes augas. Introducimos unha chea de poesías e esquivamos os temas, limitándonos a escoitar o dos demais. Pero agora teño un pelo azul para ben e para mal.
E por iso atrévome a facerlle preguntas. Como funciona esa cuestión de chegar a ser unha persoa adulta e respectable? De verdade que non. Como o facedes sempre tan serios, tan hipercríticos e ás veces tan –perdoa- tan terriblemente resinosos? Cantas Feiras de Durango necesitan, cantos seguidores, cantas novelas, cantos manifestos contra a novela, cantos proxectos culturais hai que guiar, café e galletas, o concerto de Amorante? Cantas pedras no ril, cantos nenos, cantos cabelos grises ou cabelos caídos ten vostede o pensamento de non temer a opinión de ninguén? Perdín moitos compañeiros xeneracional no camiño, que empezaron a imitar a vós, sabios, e arrincáronos de todas partes para empregar palabras demasiado gordas. Por tanto, debe haber unha idade, un número computable de algo. Ou quizá a clave estea en ocultar as dúbidas que podedes ter sobre a madurez da vosa opinión.

Isto non é máis que unha advertencia por parte dos vosos supervisores que non nos atreveriamos a escribir unha historia ao estilo de Manuel Bartual. Aínda que a “desprezo natural” pídeme que todo o escrito bórrese rapidamente, só coa única garantía de pelo azul, quero dicir que a última colleita do século XX tamén sabe algo, moitas grazas a vós, pero non o que é. Nós tamén estamos a envellecer e pronto todo seguirá igual. Tede medo.