Como temos boa relación cos veciños, deixámoslles a chave da casa cando nos imos de vacacións. Desta forma, as súas visitas de verán poden aloxarse na nosa casa. Á volta das vacacións, na neveira atopamos os mínimos alimentos e, sobre a mesa da cociña, os semanarios que nos chegaron a casa mentres estivemos fóra. Teño que hojear ese avultado cartapacio antes de porme a traballar. É un costume insensato convertida en ritual. Ao día seguinte de chegar a casa non podo seguir coa vida coma se non habería un descanso. As palabras impresas nos papeis dos semanarios son a maneira de recuperar o tempo de Berlín que perdín mentres estiven no outro sitio (na miña cidade natal). Son llavecitas para un espazo de tempo que para min non existiu.

O mínimo é querer seguir o fío dos temas cotiáns; todo o demais é o que máis me interesa. Por exemplo, lin nunha columna que convén descansar un pouco ao que escribe unha novela e que, durante ese tempo, ten que ler algo que non sexa o que escribiu. Iso é exactamente o que fixen no verán. O columnista di que o que escribe a novela debe ter coidado, porque o autor que elixe para ler influirá no seu traballo tras o descanso. Ten razón, por suposto, a lectura pode fixar un novo lugar para mirar ao que está a escribir. Talvez fágalle dubidar de todo. Outra vez!

O columnista centrouse en Karl Ove Knausgard para o seu descanso; eu empecei o verán co outro noruegués, Tomás Espedal. Os dous escriben sen recorrer á ficción, pero segundo a unanimidade dos que os leron, contan cada un máis do que contan. Comecei o verán namorándome da maneira de escribir de Espedal. É unha prosa poética, libre, transparente. Poucas veces namórase da escritura de alguén, e merece a pena gozar dese sentimento. É unha experiencia totalmente gratificante, íntima, profunda. Do mesmo xeito que ocorre cunha persoa que nos namorou, prodúcese un desexo máis parecido á adicción, un necesitar máis. Así que, despois de ler un Espedal, tiven que dar unha resposta á necesidade de comprar outro inmediatamente. Quedárame para ir ao cine e, afortunadamente, no camiño, atopeino na terceira libraría, un exemplar barato con tapa branda.

Como o descanso que tomei da escritura era bastante longo, tiven tempo para ler máis. Coloquei o último de Paul Auster na maleta, no lector electrónico. Auster conta catro versións da biografía de Archie Ferguson. Xoga sobre a táboa de puntos de inflexión que fan virar unha vida cara aquí ou cara a alá. Algúns feitos son dramáticos, sobre todo mortes por guerra ou accidente. A maioría das decisións, dos logros, dos fracasos, son tan modestos que pasan desapercibidos. A fronteira entre as vivencias dunha e outra clase non sempre é clara. Todos eles son o punto de partida da ficción, o material.

Falando dos meus trucos para retomar o día a día, ocórreseme si Espedal, sen ter que pór todo patas para arriba, influirá na redacción da miña novela. Non estaría mal. E se fose así, de quen sería o logro, o seu ou o meu? Se abrise a porta de Knausgard no labirinto literario en lugar da de Espedal? Durante o descanso, xa que a cabeza non está apagada, debe perderse ocasionalmente en actividades que non son traballo.