O 31 de xullo, O Xornal de Cataluña: “Un senegalés de trinta anos morreu nunha pelexa. Tres individuos atacaron en plena rúa en pleno día de luz. Dado que a vítima contaba con antecedentes por tráfico de drogas, pode ser o motivo da agresión”.

Na noticia, a xornalista relata no seu primeiro parágrafo que os agresores teñen “nacionalidade española ”, segundo Interior. Nestes casos conviría coñecer a razón pola que deu máis importancia á orixe da vítima e reflexionar sobre o seu efecto.

1 de agosto. A Vangarda: “Un dos agresores do asasinato de Salou foi detido”. Parágrafo terceiro: “A vítima levaba dez anos vivindo en Salou, frecuentando locais nos arredores da coñecida avenida Carles Büigas, onde se describiu a unha persoa tranquila e educada. Con todo, segundo outras fontes, tratábase dun trapicheo de drogas”.

Agora, imaxínache que o protagonista destas noticias, a vítima, é a muller. Está claro que o tratamento é inadecuado, non? En canto aos asasinatos machistas, repítense as tendencias que constantemente criticamos as feministas: En lugar de dicir “matárono”, dicir “morreu”, dar peso ás opinións dos veciños (de fronte) (“era unha persoa fiucega/normal/tranquila”), culpar á vítima (neste caso facendo fincapé no tráfico de drogas), ou definir a noticia como “feito”.

Neste caso, a pesar de que tanto a vítima negra como os agresores son brancos, non se menciona en absoluto que poida tratarse dun delito de odio racial.

Tres días antes, o 28 de xullo, publicamos un artigo en Pikara da profesora de sociología feminista Rosa Cobo. En Sanfermin, varios homes visten con lemas machistas ou se adornan, escribiu: “Non se entende a resposta da Fiscalía de Navarra [non ver delito]. Si os usuarios de chapas e camisetas fosen outros grupos oprimidos historicamente, xudeus, negros ou inmigrantes, gustaríame saber cal sería a resposta”.

En boca das feministas ouzo moitas veces esta afirmación: “Si cada ano producísense 60 asasinatos racistas ou homófobos, a sociedade e as institucións non o aceptarían”. Esta lóxica é unha gran ignorancia. Non saben que a lexislación migratoria e as políticas xenófobas han provocado que moitas máis persoas morran nas costas europeas? De verdade cren que tanto en España como en Francia se penalizan e condenan máis os delitos de odio racista e LGTBfóbico?

Na última década publicáronse decenas de códigos deontolóxicos para mellorar a información sobre a violencia machista. Tanto no Estado español como en moitas comunidades autónomas desenvolvéronse lexislacións contra a violencia contra as mulleres. O movemento feminista de Euskal Herria conseguiu visibilizar a violencia sexual nos espazos festivos e desenvolver numerosos protocolos e campañas en contra da mesma. As agresións racistas e LGTBfóbicas mantéñense ocultas. Durante os Sanfermines produciuse un ataque homófobo (probablemente son moitos máis) e só foi publicado pola revista LGTB Shangay.

É máis, os argumentos “se fosen inmigrantes”, “si fosen homosexuais”, son androcéntricos. A mirada interseccional é necesaria para que o discurso feminista non sexa etnocéntrico e heterosexista á hora de denunciar e denunciar as agresións sexistas e as violencias machistas.

Utilizar este tipo de comparacións odiosas para fortalecer o discurso feminista é realmente torpe e dolorosa. Un discurso feminista que non é antiracista é realmente torpe e doloroso.