A debutante Laia Artigas, que realizou un traballo ao que se lle pode dar as costas, encarna a un personaxe chamado Frida. O mesmo virus que hai uns anos levou ao seu pai, que non se especifica, pero é evidente cal é, nesta ocasión apagou para sempre a vida da súa nai. Desde este punto de partida, a cámara de Carla Simon sitúase na perspectiva de Frida e convértenos desde o principio en testemuña da vida que lle espera. Sentiremos coma se estivésemos alí conversacións secretas, churridos do amencer, xestos de comprensión, desprezos ou unha secuencia inesquecible que ocorre no parque infantil. A película pasa constantemente por un nivel insólito de sensibilidade, compartindo a angustia, a risa e o pranto en diferentes escenas. Para facer esa radiografía desta dura infancia, ademais, non cae en ningún momento no sentimentalismo fácil. Utiliza de maneira sutil e moi eficaz todas as ferramentas que ofrece a linguaxe do cine. Xogando cunha estrutura perfecta de planos e utilizando a iluminación natural que ten a pincelada do gran Victor Erice, nuns momentos sentiremos que somos Frida, pero noutros que somos a súa nova familia. A miña nai, o meu pai, a miña pequena e inesquecible irmá. Non hai lugar para os maniqueísmos, pero si para esa complexidade que floreceu dunha traxedia e que as relacións humanas poden ofrecernos.

Por exemplo, a dura secuencia do teléfono. Parece sinxelo, si, inxenuo, pero dentro do personaxe principal marcará un punto de inflexión. Dous nenos xogando co teléfono chaman á casa da nai que acaba de perder. Un ton dous, tres… cinco… alén do teléfono non hai ninguén. Este neno de seis anos non recibe resposta. Os tons pérdense no silencio, a moza non solta o teléfono en ningún momento. Sen palabras, sen bágoas, só un pequeno xesto, pero a partir dese momento Frida será outra nena. Bo, o mesmo, pero cada vez máis consciente da realidade. Nunca volverá ver aos seus pais e a súa vida en Barcelona terminou para sempre.

Mencionei a Victor Erice. Pero non só por esa estética natural, ou porque o protagonista é un neno que ten que adaptarse ao ambiente rural, senón porque esta marabillosa narración con pinceladas dO espírito da colmea de 1973 é unha obra mestra de pequenos xestos. E sobre todo, porque do mesmo xeito que nas obras de Erice, as pequenas situacións con frases pequenas provocan reflexións xigantescas. Non todas as cousas importantes dinse a través das palabras, senón que o espectador as interpreta sumando as ferramentas cinematográficas mencionadas. Os nenos xogando a ser “adultos”; o momento terrible que se esconde no bosque; o colchón que se ve en segundo plano; as miradas da nai “nova”; o momento no que os avós van no coche; e sobre todo, o final. Miúdo final. Empezando por un xogo interfamiliar, ata que nos levan a ese momento que é capaz de pór a pel de galiña. Unha vez máis, sen falar, o estalido dos sentimentos. A impresionante Laia Artigas, superando con fartura o nivel esixido por esta secuencia. Coma se traballaría vinte anos como actor nunha vida anterior. Cando me dei conta de que a pantalla se ennegreció e pasaron os 96 minutos, notei que o perfume do cine seguía no aire, e iso, estando na época na que estamos, é marabilloso.