En Purialdia hai tamén unha nova forma de mirar ao bosque. Chámase “bosque comestible” unha nova visión da agricultura que se está expandindo nos últimos anos. Case até onte o bosque foi a base do noso modo de vida. Obtivemos enerxía (madeira, rama, carbón, manteiga...), auga, madeira para materiais, plantas e crenzas para manter os ritos e a espiritualidade, submateria para as invencións (zarba, garo, orbel...), pastos e forraxes para o gando, medicamentos (herba, raíces...) e alimentos para nós (cogomelos, plantas, animais, froitos...).

Neste uso da produción de alimentos, unha boa parte da xente está a pensar en crear un bosque que xere gran cantidade de alimentos no futuro. Como deseñar, crear e manter os bosques comestibles? Dúas condicións: onde vivirá ese bosque e que queremos recoller despois. En función deles realízanse as adaptacións e plantacións. De feito, hai moito que cultivar. Para empezar, trátase de árbores e árbores: árbores froiteiras coñecidos, pero tamén descoñecidos ou abandonados: o otsolizar, o gurbea, o basagurbea, o hostazuru, o madroño, o morcego, o maaltza; carballos que dan landras, madroños, aciñeiras, alcornoques, etc.; piñeiros que dan piñones, haxa... Os arbustos tamén son moi prósperos doantes: zarzal, endalaharra, arándano, frambuesa, ardilla, araña, loureiro...

Ademais de creador de alimentos, creo que será o creador do bosque quen pense noutros usos: lecer, didáctica, etnobotánica, paisaxe cultural...