A partir de aí, os Estados Unidos serán recoñecidos como a “República Gilead”. Nesta nova sociedade desapareceron a maioría dos valores modernos. Debido a un grave problema de fertilidade que se estendeu en Gilead, as mulleres serán relegadas ao segundo plano, converteranse en obxectos buxán e só os seus ovarios serán considerados útiles.

O protagonista desta historia escura e dura que bebe en directo de relatos tan extraordinarios como Black Mirror e sobre todo como Children of men é June, unha excelente actriz Elissabet Moss, que espero que estea presente en todos os nomeamentos do ano. Antes dese levantamento puritano traballaba nunha editorial e na fase inicial da ditadura perdeu a toda a súa familia. Vive conservando os recordos da súa vida anterior, aínda que sabe que a posibilidade de volver atopar aos seus familiares é moi escasa. Pero é o único soporte que mantén firme a June, a designada Offred. Iso e, de cando en vez, a coraxe que tenta saír do seu interior –aínda que é a lema “quero ser libre, non valente”–, que está pegado no cerebro de todas as mulleres da serie, que viven atrapadas baixo os caprichos dos seus “maiores” no lodo repugnante dunha vida miserable e dura.

Aínda que pareza mentira, este sorprendente argumento non é o lado máis forte –polo menos non o único– desta serie, xa que é aínda máis duro de contar “como”. É tecnicamente excelente, case perfecto, diría eu. A organización e estrutura dos planos está feita con total coherencia. Pódense atopar grandes composicións, cargadas de simbolismo e de significado oculto, que parecen feitas por un pintor, como a que transmiten os raios do sol, que penetran continuamente polas xanelas.

Ademais, o que demostra desde o principio é o control milimétrico e moi preciso do ritmo. A través duns flashbacks intercalados de maneira magnífica, mostra como era o mundo de June antes. A través da voz en off da protagonista e de imaxes violentas e cheas de sentimento, o espectador queda quieto. Como contrapunto, grazas a unha selección e montaxe de cancións moi eficaz, consegue transmitir de maneira espectacular o contraste entre o presente e o pasado. Coa suma de todos eses elementos, The Handmaid’s Talle fainos subir en cada sección nunha especie de sentimento das montañas rusas. E aínda por riba, tamén temos que engadir un guion marabilloso escrito con mestría. Deses que non se poden atopar fíos libres.

Xa sabedes, si este ano buscades unha nova serie, esta podería ser a mellor elección –e tamén a máis dura, ollo!–. Ademais, non tedes escusas, podedes ver o dez capítulos en Euskal Herria a través de HBO.