A vida é cíclica. Soñar, planificar, executar, celebrar. A celebración dános forza para o próximo soño. As festas, a música e os bailes, e a droga, anímanos (hermanando e hermanando). Non podía resistir as durezas da vida sen deixar estalar a alegría.

Entre as moitas formas de celebración, as festas dos pobos. O momento no que os veciños e veciñas da localidade deixen de traballar e gozan xuntos. Chegan os Sanfermines.

Examinei os plans dos meus veciños. A casa convértese nun hostal durante nove días consecutivos. Traballar ou escapar nun bar durante dez horas, xa que o peto (ou algún) non aguanta. Podemos dicir sen ánimo de menosprezar os esforzos de diferentes colectivos: a precariedade, a masificación e a turistificación hai anos que os Sanfermines non son para o pobo, senón para os de fóra. Para os autóctonos, en cambio, os traballos son deficientes: no sector dos servizos de rendemento dos de sempre.

Durante todo o ano obsérvanse grupos de turistas na zona vella, ansiosos por consumir imaxes, historias e curiosidades da cidade. Carrefour Express, Burguer King, Viandas de Salamanca, xeados, pizzas, tendas de peregrinos e camisetas brancas e vermellas. O proceso xa comezou: o barrio non será para os veciños, senón para os de fóra.

Para os de aquí en cambio…