Hai que ter en conta a Revolución Sandinista de 1979 en Nicaragua, ao analizar o movemento internacionalista de Euskal Herria, non, a Liberación. “O proceso de Nicaragua axitou as conciencias da cidadanía vasca. Así, espertóusenos a curiosidade polo que estaba máis aló da fronteira”, di Juan José Peciña, ex membro de Askapena.

A preocupación polos conflitos externos levou a un sector da sociedade a organizarse, creando grupos locais internacionalistas. Para garantir a súa relación, nace a Coordinadora de Comités Solidarios de Euskadi, unha reunión na que se pode atopar a un amplo abanico de persoas que uniron ás organizacións internacionalistas de Euskal Herria. “Era unha institución plural. Por tanto, cando empezamos a profundar no internacionalismo apareceron estratexias moi diversas”, di Peciña.

Entre outras cuestións, na coordinadora cuestionábase o papel de Euskal Herria na solidariedade internacional. “A maioría pensabamos que era o momento de profundar no internacionalismo deseñado en Euskal Herria, porque nós tamén eramos un pobo en conflito. Desta maneira, a solidariedade de ida e volta estaría no centro”, aclarou Peciña. Até entón, a coordinadora non profundaba máis que na solidariedade con outros pobos: “Só dabamos, sen recibir nada”.

Deste xeito, a reivindicación dun cambio de estratexia das organizacións internacionalistas íase consolidando, o que afectou nos próximos anos á práctica do internacionalismo. Este feito foi posto de manifesto na reunión celebrada o 7 de outubro de 1987 en Zarautz, na que a Coordinadora de Comités Solidarios de Euskadi dividiuse en dous grupos: Ese día xurdiron os axentes Askapena e Komite Internazionalistak. Por tanto, a traxectoria de Askapena iniciouse en 1987.

Askapena tivo que adaptar a presenza das loitas europeas
á situación de Garai, cambiando de rumbo en cada ocasión ás estratexias. Neste sentido, a finais dos 90, sobre todo tras o levantamento zapatista de 1994, decidiu profundar na solidariedade cos pobos oprimidos de Europa, sen marxinar a súa actividade. “Démonos conta de que tiñamos que profundar na solidariedade cos pobos oprimidos de Europa como campo de batalla”, explicou Goienetxea. Así, estenderon a súa actividade a países como Córsega, Bretaña e Escocia.

Nos últimos anos, Askapena veu reforzando a cooperación cos pobos de Europa. “En Europa o imperialismo está duro. Xera instrumentos opresores, e hai que loitar contra iso. Outras institucións europeas tamén están na mesma loita, polo que nos axuda o intercambio de estratexias con elas”, dixo Goienetxea. A loita contra a OTAN, por exemplo, está ao redor dese labor.

As brigadas, como fonte de formación
dentro da estratexia de Askapena, dan moita importancia á formación, organizando brigadas no seu camiño. O proxecto das brigadas naceu antes da fundación de Askapena: En 1984 organizouse a primeira brigada de Euskal Herria, tras o encontro internacional para profundar na solidariedade con Nicaragua, fundamentalmente coa Revolución Sandinista. Naquela época, os membros da brigada axudaban sobre todo ás cooperativas de cultivo ou á construción. “Aprendiamos moito nesas brigadas”, di Peciña.

Nese sentido, co paso dos anos, e sobre todo tras o cambio de estratexia de 1987, Askapena deu moita importancia á formación de militantes e membros da brigada, que quen participa no proxecto das brigadas non ten por que ser militante da organización internacionalista. “Si non coñecemos a situación doutros pobos, é imposible solidarizarnos con eles. O sistema pretende construír unha sociedade ignorante das inxustizas da contorna. Por tanto, hai que oporse a iso”, explicou Peciña.

En definitiva, son os propios membros da brigada os que fan de ponte entre Euskal Herria e outros pobos. Unha vez no destino, os membros da brigada son os encargados de informar sobre a situación de Euskal Herria. Ademais, correspóndelles o camiño contrario, é dicir, achegar información sobre estes pobos transfronteirizos a través de conferencias, talleres e outras iniciativas similares.Como se dixo, a organización internacionalista mantén unha relación de ida e volta con outros países. A rede Amigos do País Vasco (EHL) é o indicador máis claro da relación que se vai a dar.

Doutra banda, a día de hoxe, o proxecto das brigadas de Askapena ten boa acollida. Nas brigadas deste ano participarán unhas 65 persoas. Xa empezaron coa preelaboración. “Ademais de recibir as sesións de formación mínimas, é importante que os membros da brigada coñézanse, xa que despois terán que pasar moito tempo xuntos”, explica Goienetxea. Este ano, as brigadas de Askapena visitarán Arxentina, Uruguai, Bolivia, Brasil, México, Venezuela, Cuba, Palestina, Países Cataláns, Bretaña, ZAD e Italia.

En termos xerais, Askapena realizou unha "lectura positiva" da campaña da Brigada Municipal de Gipuzkoa para 2017. “As brigadas seguen espertando o interese da xente e, ademais, mostran unha gran predisposición aos que se apuntan”, explicou Goienetxea. Con todo, Askapena tamén ten un mérito no éxito do proxecto: en tres meses ofreceron máis de 70 charlas sobre as brigadas.

30 anos sen celebrarse É conveniente
dedicar tempo de lecer e tempo de traballo. Os membros de Askapena traballan neste camiño, inmersos na organización do 30 aniversario. Xa teñen data e lugar: reuniranse o 7 de outubro en Berriozar. Está a prepararse un programa de todo o día, con actos políticos, comida e concertos, entre outros, para reunir aos membros das brigadas das tres décadas.

Tamén deron a coñecer a lema elixido para celebrar o aniversario: Compaxinando as loitas, pobos soberanos! “Nestes 30 anos coñecemos moitas loitas, fixemos moitos amigos no camiño. Así pois, estamos a compaxinar as loitas, porque as alianzas garantirán unha certa soberanía”, afirma Goienetxea.