Na primeira páxina, o título da obra, o nome e o cargo do autor, estaba o editor e, a continuación, un breve prólogo. Nas 86 páxinas seguintes xa non hai máis palabras. E, con todo, “ler” o libro podía matar o lector. Literalmente.

O arsénico foi utilizado polo home desde a Antigüedad. Por tanto, as propiedades praguicidas (e homicidas) deste elemento químico son coñecidas hai tempo. Pero no século XIX foi utilizado para tinguir teas, xoguetes, cartóns postais e outros obxectos de cor verde. Tamén papel tapiz.

Nesta época, Robert Kedzie estudou os casos de varios enfermos envelenados con arsénico. Non parecían basearse nestes envelenamentos, pero Kedzie observou que todos os envelenados tiñan na súa casa un papel pintado na parede. En 1873 publicou o informe Poisonous papers (Papeis velenosos), co obxectivo de utilizar o arsénico como pigmento ohartarazteko.Ez. A xente pensaba que para envenenarlo había que lamer ou comelo. Pero o tempo e a humidade provocaban que a sustancia tóxica liberásese e estendésese no aire.

Un ano despois ocorréuselle un camiño extremo para concienciar. Con moito coidado, tomou mostras de papel tapiz nas casas de ao redor, deulles forma de páxina do libro e completou os 100 exemplares do libro para distribuílos nas bibliotecas de Michigan. Tamén repartiu o informe xunto co libro, e a campaña de concienciación comezou a obter resultados. A maioría das bibliotecas destruíron o libro –só quedan dous, gardado con estritas medidas de seguridade– e comezaron a aumentar a preocupación de Kedzie. Aos poucos, o arsénico foi substituído por outras sustancias na produción de papeis murais que tanto lles gustaban na Europa victoriana e en Estados Unidos.

A finais do século XIX, a American Medical Association informou de que o 60% dos papeis tapiz vendidos en EE. UU. contiña arsénico, unha terceira parte deles en cantidades prexudiciais para a saúde.