Xunto co ambiente estival, como as alerxias, aparecen os festivais de música, como o Rock, o outro Fest, ou calquera outro Sound, non hai cidade, ningunha asociación, ningún territorio que non organice un festival destas características. E os baloqueiros, como non, non seremos menos. O Azkena Rock está aí, vale, pero aos de casa vailles a facer caso algún, non? Así xurdiu o festival Ala Bedi Rock fai 9 anos; e bo, para dar apoio a Ala Bedi Irratia.

Ao longo destes anos pasaron polo Gaztetxe de Vitoria-Gasteiz varios grupos, e aínda non repetiu ningún; sinal da existencia da canteira. Seis grupos, todos eles gasteiztarras, volveron subirse ao escenario. Algúns aínda non teñen un disco entre mans. Algúns deron tantos concertos como se poden contar cunha man e outros non tiveron máis audiencia que a da cuadrilla. Unha boa opción para tomar o pulso ao que se chama “escena”, para saber que é nos locais.

Para as 18:00 horas, puntual, subiuse ao escenario o Ziklone. Ziklone é un trío –cuarteto nun par de cancións– que percorre os ritmos e guitarras riffs do Bidasoa. A pesar de que algún membro do grupo xa foi experimentado anteriormente –Kashbad, Trumbo...– afrontaron a actuación coa ilusión dos principiantes, e fixérono con moita elegancia. Seguirémolos de cerca.

O segundo, unha hora despois, Begitruk trouxo os primeiros ritmos punk; concretamente, o punk da zona de Salvatierra. Estiveron con ganas durante case unha hora alternando o eúscaro e o castelán, e tocaron algunha versión –Eu vivo nese coche elegante de Basque Country Pharaons–.

A continuación, e case sen respirar, foi Karma Xutra quen tomou a testemuña. Estes tamén deixaron claro que o punk ía ser a banda sonora da noite. Máis agresivos que os anteriores e cunha estética máis coidada, foron os que menos me chamaron a atención no festival, así que non puiden dicir moito máis. Non pode haber nada, asegúrollo.

Eran as 21:00 –a puntualidade coidouse rigorosamente– cando eran dos máis novos na táboa. Rede Iron Squad, polo momento, só ten un traballo publicado, e é que fan un rock duro, con tinguiduras do sur dos Estados Unidos, con saxo. Vinos fortes, con ganas e actitude. Vixiar de cerca.

E a última trompeta veu de volta. Comezaremos por D-tox seguido de Exkizofrenikos. Os primeiros teñen ao redor de tres discos na rúa e tocaron en varias táboas; os segundos, que non pasaron dos 18 anos, son os máis vellos. Os veteranos fan un forte punk rock, os mozos leváronnos á década de 1980. Sentiu a experiencia, a técnica, a paciencia e a valentía dos demais, a filosofía DIY e o nerviosismo. A pesar diso, en ambas as ocasións, a audiencia, que xa estaba calorosa, gozou das últimas cervexas até medianoite, xa que non se pode tocar no Gaztetxe de Vitoria-Gasteiz a partir de medianoite. Si, bailar mentres non molesten aos veciños.