O festival Usopop converteuse nunha aposta segura. Podes ir sen coñecer o tres cuartas partes do cartel, porque o olfacto dos organizadores é unha garantía para saber que os músicos que pisan o escenario realmente merecen a pena. Así foi este ano tamén. O festival abriu as súas portas ao público coa música pop dos británicos Laish en acción. A continuación, Paxkal Irigoyen e a súa Orquestra de Consumo, pedindo que se apagasen os móbiles e as cámaras, encheron as paraxes de Estella de melodías de dixestión lenta. As guitarras compostas do grupo Petit Fantome rebentaron os seus primeiros movementos de cintura. Niso terían que ver as poderosas melodías que de cando en vez se achegaban á electrónica, e tamén todos os Bob´s Beer que
xa caeran en mans dos oíntes para aliviar a calor. E para terminar, Totorro, cos seus ritmos rotos, forte no reverso, mago no remate, creando unha auténtica tolemia nas bancadas.
Pero se Usopop fai sorrir, non é polo gran cartel –só–. En dous de cada tres conversacións este asombro meridional, que pode resumirse pouco máis ou menos da seguinte maneira: “Estes da fronteira saben facer as cousas ben! Son doutra acha”. Non só polos coidados detalles habituais –tendas de estilo tipi, lámpadas de cores, velas–. En Merchandising, os de Usopop tamén están a mostrar o camiño. Nin un chisqueiro, nin un bolso, nin unha camiseta. Sacáronse as medias –pódese pensar, por tanto, que a curto prazo as medias converteranse na peza definitiva da distinción. Atención ao que visten nesa subzona.
Si empézanse a facer as cousas de forma diferente, o karaoke tamén é diferente. Ao finalizar os concertos, á luz de todos os osos grandes e pequenos, a música en directo dos dOs Chimberos amenizou o micro. Non había playback. E un repertorio inmellorable. Primeiro o Hotel California, daquela A Bamba, e por último, a peza máis perfecta para un karaoke: Laztana de Loen. Teno todo: épica, ritmo pausado, paixón. Ao suxeitar o micro como Xabier Euzkitze, dáselle a posibilidade de lucilo, e a xente entrégase ao corpo e á alma, ata que case se lle fai unha escordadura no pescozo. Xa se sabe que en Euskal Herria non hai netos da avoa que sexan capaces de cantar outra canción deste grupo, pero iso son pequeñeces. Perdóase todo a quen creou un hit como o agarimo.
Un chegaba a este tipo de reflexións, o domingo pola tarde, na praza de Sara, atento ao concerto que o grupo Bigott ofreceu para pechar o festival. E ocorrer que si, que o festival Usopop converteuse nunha aposta segura, pero non só pola oferta musical. Miras ao teu ao redor, ves a xente apaixonada facendo cousas bonitas, e pensas que non se pode pedir máis a un festival. Todo o ten Usopop, mesmo o seu mito. Conta a lenda que hai unha forza oculta nas curvas de subida a Lizarreta, que che fai algunha xogada maligna cando menos créelo. Si hai dous anos o coche de Petti caeu no barranco, este ano a caravana do retrete –o kakamión para os amigos– envorcouse no medio da estrada, creando unha gran fila de coches. A pesar de que o festival se atrasou unha hora, a xente tomou o incidente de broma. Na fala da xente trátase do mesmo: menos mal que envorcou cara arriba, no canto de cara abaixo. Que estampa se non!
Quen queira seguir inflando o mito ten moito que maquinar o ano que vén.