Poucos días máis tarde a autovía de Donostialdea alagou un medio centenar de vehículos nos que non se pode atopar información sobre a ‘Operación Caracol’. Así mesmo, os máis novos realizaron unha alegre protesta na sede de Altuna e Uria en Azpeitia. E quizá tampouco atopes eco das mensaxes e da multitude que o Movemento Contra a Incineración reuniu en Zubieta o 27 de maio, si os valentes novos de Gipuzkoa Zutik non levasen ao mesmo día a miles de persoas –si, a maioría novas, moitos adultos, algúns de 80 anos entre eles- á ‘zona 0’ da incineradora. Non desesperes, non aceptes a incineradora, en paz e con firmeza, #ResistZubieta. Que os mozos debesen darnos unha lección de coraxe, organización e fundamento...

O lobby oligárquico que supostamente bautizaron a Gipuzkoa Vencedor apropiouse de todo. Cunha man o réxime PNV+PSOE+PP, váiseme a aceptar o “réxime” como definición da fórmula da imposición do poder, non o uso como unha burla? Co outro, o establishment empresarial guipuscoano, ao que Mondragon Corporation, cos seus bancos, supermercados, industria, universidades, dá agora a garantía máis postmoderna, derívaa neoliberal do cooperativismo de Mondragón. O feito de que o réxime se fixese dono de todo, nalgúns aspectos converteuse na mención dos “zubilanes”, máis que na construción de pontes, no paso elegante entre os vencedores a través de calquera ponte. Perdoade que vos fale crudamente, compañeiros.

O único problema é que… este paraíso “post-conflito” que deron por finalizada a historia non é máis que un enfermo maquillado de forma esaxerada. Golpeado polos oasis guipuscoanos que apenas conseguen vender os medios de comunicación maioritarios, tanto públicos como privados, bandidos. O buraco das pontes é o vulto que saca o chanceler.

Queredes enganar á sociedade afectada polo cancro agresivo facéndovos crer que é posible que todo o mundo volva á crise e á vida anterior a 2007? Que parte do corpo teredes que arrincarnos para que Confebask continúe business as usual? Que pobo sacrificaremos despois se non é para a construción dunha nova usina que venda fume? A quen se lle van a quitar as axudas sociais para engordar aos depredadores privados cunha obra inútil de diñeiro público? Que máis dereitos se nos van a dar aos cidadáns para que nos recobredes as enfermidades, os eternos coidados privados para os incurables? Que farán as esquerdas alternativas ademais de marcharse mutuamente con receo sobre quen ocupará o segundo posto do podio? Imos a algunha parte reivindicando que este pobo está disposto a exercer o Dereito a Decidir nesta asfixiante era Ardanza-2?

Co que aprendemos ao longo destes dez anos, non queda ningunha dúbida na comparación entre os sistemas de xestión de residuos. A incineración é o peor sistema, o máis caro, o máis sucio, o máis daniño. Xa se dixo, probado no centro de Gipuzkoa, non hai máis misterio. Con todo, á primeira incineradora camuflada –Rezola- que xa está saturada de plantas contaminantes en Donostialdea quéreselle sumar unha segunda incineradora que Gipuzkoa non necesita, sen facer caso dunha das observacións presentadas desde a saúde, os postos de traballo que necesitamos urxentemente, a viabilidade, o coidado do medio ambiente e o uso prudente dos fondos públicos, que hoxe mesmo pode reducir o lixo final a 40.000 toneladas. Domuit Guipúzcoa e punto.

Se non se entenderon moi mal os movementos e declaracións dos últimos meses, os principais opositores, prisioneiros da axenda guipuscoana como o réxime, deron por finalizada a incineradora de Zubieta. Serán moitos ou poucos os cidadáns aos que se lles porá por diante sen desesperarse? Os que non acepten a inxustiza superarán as barreiras do omertán vergoñoso imposto polo réxime? Vai espertar o xenio dos guipuscoanos?