O xeo branco consiste en conxelar a auga que hai no aire e estendela sobre as plantas e a terra. Non é malo en si mesmo, cando se produce e en que situación alcanza a vexetación. No inverno cru, si as plantas colócanse nese estado, é dicir, en frío e en frío, os danos son escasos. As plantas preparáronse para pasar o inverno, coas cascas endurecidas, os talos e as ramas baleirados de suor e os ollos que van dar brotes novos protexidos por un ramo de escamas. Así di a vide (Vitis vinifera): que lave o xeo das pestanas e o coco, zumento e terco. Sen dano, pois o xeo fai un gran servizo no inverno.

O que ocorreu este ano é o barril da outra sidrería. No inverno facía frío, pero o seu final e a primavera corrían pola calor e a terra. Con esta sucesión, as plantas movéronse a toda velocidade, abrindo os brotes de ollos rapidamente para dar novas poxas e comezar a tempada. A estación comeza con forza e nos brotes ábrense as flores, que logo se materializarán nos froitos. Si o xeo acaba de captar o ollo un pouco aberto e queima a punta nova do brote, é de mal agüero, pero se, por descoido, adiántase o brote e descobre as flores abertas, o xeo queimará todos os brotes e todas as esperanzas do ano. Así sucedeu na Rioxa Alavesa. Coma se fose pouco, chegou o sol, que acrecentaba o dano, porque as puntas dos viñedos, cubertos de xeo, lucíronse con todas as súas forzas. Isto produciu un cambio repentino de frío a calor e agravou o mal. Unha árbore caída e atravesada.

Agora, coa floración case perdida, as uvas serán escasas, e a vide lanzará novas poxas por todas partes. Isto dará traballo, sabendo que non haberá colleita. O esforzo do viticultor, queimar as queimaduras, é canalizar o futuro das uvas o máis rico posible. Ao vinatero, en cambio, atopar a mellor uva nalgún sitio.

Con esta primavera, os prezos dos viños dos anos anteriores nas adegas e das uvas dos viñedos que non sufriron danos dispáranse.