- A ikastola Larramendi de Mungia atópase nun momento de transformación. Están inmersos nun plan integral para detectar as necesidades da ikastola e pór en marcha proxectos en función das mesmas. Itziar Nogeras, directora da ikastola, explicou que o proceso creou unha crise no interior da casa, pero que colleron o camiño. A testemuña da marcha é o deles: a cita é o 28 de maio, baixo a lema Egunero alkarregaz.
Cales son as principais características da ikastola Larramendi?É unha ikastola grande tanto en canto a
infraestrutura como en canto a extensión, illada nun barrio e de carácter popular. Temos unha oferta de 0-18 anos e acollemos a alumnos de todo Mungialde, en total uns 1.300. Este ano a ikastola cumpre 50 anos e é unha cooperativa na que os antigos alumnos son os membros da comisión. Iso é un fenómeno novo.
Numerosas ikastolas celebran a súa 50 aniversario. Estamos satisfeitos coas estruturas creadas por xeracións anteriores? Iso vive
na ikastola como un rico patrimonio herdado que necesita desenvolvemento e coidado. Somos conscientes de que estamos a perder e hai que reinventarse a implicación e a participación daquela época. As familias actuais, en xeral, deixan aos seus fillos e fillas no centro e en principio non se implican máis. Sobre esta preocupación, varios socios traballan.
Puxestes en marcha un plan estratéxico integral. De onde vén a necesidade? As
razóns son diversas, pero sobre todo as familias que estiveron na comisión viron a necesidade. A sociedade é máis exixente que antes coa educación e ten grandes retos entre mans. A tipoloxía de alumnado actual é complexa e, como cada vez pode ser máis complexa, queremos anticiparnos. Podes facer cambios en función das necesidades que ves puntualmente, pero a nosa intención é ir máis aló. A educación vive un momento de cambio e cada un ten que buscar o seu modelo. No noso caso, a decisión está tomada para impulsar a transformación, para que non nos leve a corrente. De aí vén o plan estratéxico. Neste curso iniciamos a reflexión para fomentar a participación e a reflexión compartida de familias, profesorado e traballadores. Para iso creouse un grupo de traballo e identificamos algúns proxectos. Estes proxectos serán o seguinte paso para levar a cabo a estratexia.
Que supón pór en marcha un proceso deste tipo?
Cando entrei na dirección o pasado mes de xuño, atopei ganas de saír dun parón, pero as formas de entender as cousas non sempre coinciden. A revisión do rumbo da ikastola provocou un choque de puntos de vista e unha crise que se une ás grandes posibilidades de innovación. As diferenzas na construción da estratexia non son tan grandes, entón eu estou a me enfocar aí, acordando conxuntamente un diagnóstico. É importante coñecerche a ti mesmo como institución para coñecer, aceptar e mellorar as túas fortalezas e debilidades. É fácil dicilo, pero chegar até aí foi un gran traballo.
“A pesar de soñar coa revolución educativa, é unha ikastola a que máis che une á terra”
Que é o que causou o choque?
Como decidilo. O obxectivo foi acordado de inmediato, a dificultade é como o imos a facer nos ritmos, porque os cambios son enormes. O equipo de profesores está a traballar ao seu ritmo e a familia está a demandar o ensino máis punteiro posible. É certo que o ambiente está tocado por mor da crise e iso creou dificultades, pero se non, vexo un ambiente de gran responsabilidade, de verdade desexo atopar o camiño. Sería unha virtude que cada un soubese cal é o papel que debe desempeñar e non sentise que os pais e nais entran máis do que deberían na súa saber e viceversa.
É un plan integral, previsto a longo prazo. Como organizastes o proceso?
Inmersos en procesos, implantando sistemas de apoio ao traballo en equipo. Na primeira fase fixemos un diagnóstico de nós mesmos, por parte dos traballadores, os alumnos e os pais e nais voluntarios. Cada grupo abriuse tamén a 100 persoas para realizar unha sesión de todo o día, para traballar a visión e a misión. Nesta segunda fase, os pais e o persoal traballaron conxuntamente para identificar os proxectos. Seguimos profundando na reflexión.
Que proxectos identificastes para facer fronte ás necesidades?A
clave está na innovación pedagóxica, aínda que a organización e os cambios de comunicación entre as persoas tamén requiren un gran traballo para que as engrenaxes da organización estean ben aceitados. Un dos proxectos identificados é a xestión avanzada para achegarnos ao modelo de calidade que impulsa Euskalit; a transformación organizativa e de xestión, tanto a nivel directivo, de traballo diario, como de órganos de goberno e xestión internos. Doutra banda, a transformación da comunicación interna e externa, un plan de investimento acorde coa innovación pedagóxica e un ensino baseado en proxectos. En relación á crise relacional, temos un plan de riscos sociais, porque o ambiente laboral tamén é un proxecto crave.
Como é a ikastola que debuxastes para mañá?
Unha ikastola euskaldun con alumnos que obteñen bos resultados. Parece que isto último non hai que dicilo, pero nun ensino que fomenta o plurilingüismo, que a cultura vasca sexa eixo non é fácil. Queremos estudantes colaborativos, abertos á diversidade cultural, pero queremos fortalecer a nosa identidade como institución vasca.
No ámbito do eúscaro, como é a situación?
Hai un tremendo baleiro no uso do eúscaro. Creo que é un costume, unha contorna social erdaldun non axuda, pero non creo que sexa o caso de Mungia. Hai unha gran oportunidade de mellora, hai condicións e creo que é un lugar moi implicado. Traballaremos especialmente un proxecto para aumentar o seu uso na nosa comunidade.
O proxecto EKI e a pedagoxía da Confianza son dúas dos últimos cambios que introduciron moitas ikastolas.O
noso tamén vai nese camiño, pero o que temos que traballar non é tanto a teoría como tal, senón o debate, o proxecto e como se levou iso á aula. A base é, entre outras cousas, o ensino baseado en proxectos e a súa conexión coa organización das infraestruturas. Coñecemos máis casos, estivemos fóra e habemos visto que cada un ten que buscar o seu modelo. Tamén é importante o coñecemento mutuo, saber como se levaron a cabo as pedagoxías noutros centros.
Foi director da Fundación Elhuyar e da Capitalidade Cultural Europea Donostia 2016. Que atopaches en Larramendi?
Cada lugar é un mundo. A educación é un sector bastante conservador, aínda que paradoxalmente. A pesar de soñar coa revolución educativa, unha ikastola é o sector que máis che une á terra. Especialiceime na xestión moderna e na xestión avanzada e a integración nas organizacións é un proceso longo e profundo. Coñezo bastantes cousas, sobre todo as de eúscaro, e creo que xa pasou o tempo de facer e de facer. Agora temos que darnos conta de que como se fan, é tan importante como facelo. Cando digo xestión avanzada iso é o que digo, non ter unha aplicación informática tremenda, senón cambiar a forma de tomar decisións.
Innovar en educación non é nada fácil, o traballo diario a miúdo non déixache moito espazo para o traballo en eúscaro. Pero a necesidade de cambio vai da cabeza e a pesar das dificultades, hai que crer que se pode facer. Ante un reto tan grande como o de Larramendi, unha formulación de xestión adecuado pode axudar moito a facer ben as transformacións. Entre os retos temos a fusión da xestión e a pedagoxía e así se organizará a dirección, para que non vaian dunha pedagoxía a outra, senón que a xestión e as contas únanse.
Como casastes todo isto cos preparativos do Ibilaldia?
O percorrido expúxose coa mesma perspectiva: o auzolan. Nunha das últimas actividades, na acampada, máis de 180 persoas pintaron e arranxado a ikastola. En paralelo a esta reflexión, involucráronse numerosas comisións.