Por primeira vez viume os cabelos azuis nunha das portas que abrín. Ocorréuseme a reacción que experimento cando vexo unha rata: un berro de terror, a man ante os ollos. Era veciño noso, amigo, un home, un francés dos poucos que sabía de cando en cando dicir unha gabanza nestas paraxes. Aquel día viume os cabelos azuis e asustouse. “Ti non as tes?”, pregunteille. Colocou o dedo índice sobre os beizos, rogándolle que gardase o segredo: “Sácoos”.

Pasaron varios anos desde entón e os meus cabelos azuis multiplicáronse. O meu amigo o francés vive lonxe agora e non debe verme. Outros me ven todos os días. Eu mesmo véxome todos os días no espello, inmerso nun proceso que non ten volta atrás.

Anxo Erro escribiu aquí hai unhas semanas sobre a decadencia. O declive é un tema gordo; eu só quero mirar o seu aspecto físico, estético, aos ollos ante o espello. Respirando profundamente, á segunda ojeada, atópome cunha cuestión de xénero. E como ocorre na maioría das cuestións de xénero, co traballo que supón romper cos costumes. (Traballo, pedagoxía, solidariedade, tempo...).

Follow your Nature, o slogan dunha marca de roupa da campaña de publicidade primavera-verán deste ano. Mads Mikkelsen é unha actriz danesa de máis de 50 anos, case vinte máis que as modelos femininas da mesma campaña. As fotos de ambos son moi naturais e a Mads Mikkelsen non lle afecta o pelo canoso. Subliñan o equilibrio interno, o acougo, a confianza. É un reto difícil, para dicilo en voz baixa, atopar á muller equivalente desta imaxe nos afixes da cidade. Por outra banda, non son tan parvo como para crer que a produción desas imaxes que nos faltan pertence á industria.

Non creo que os homes envellezan mellor. Utilicei a decadencia arriba, pero neste caso pódese falar de envellecemento como eufemismo. No camiño de deixar de ser novo e converterse en vello, nesa decadencia, nesa evolución do envellecemento, podemos atopar, si apetécenos, a madurez. É o momento máis doce e nutritivo dos froitos. Sospeito que frecuentemente os homes chegaron a este período dunha maneira máis natural. E que ás mulleres quédanos aínda un pouco desa naturalidade por gañar. (Atención, polo si ou polo non repito que me refiro á parte física)

Mentres decenas de miles de mozos morren nas guerras, noutras partes do mundo empézanse a atopar intentos por deter a vellez e convertela en moza. Comprobouse que a recuperación dos ratos vellos é posible grazas ao sangue novo. Non teño ningunha idea clara da quen e de que están a investigar.

A nosa é unha pequena batalla que choca coas estruturas dunha sociedade na que os homes teñen poder. A diferenza das feministas que cren que o amor romántico non fai máis que aumentar o abismo entre homes e mulleres, a socióloga Eva Illouz tamén recoñece a este amor a forza para transformar internamente o patriarcado. O que nos ama, a partir das características propias do amor, acéptanos como somos, axúdanos a garantir a nosa necesidade de mellora. En definitiva, ten a responsabilidade de ser aliado no noso(s) verbo(s) de igualdade.

Primeiro, temos a imaxe que nos devolve o espello. Fóra, fóra da soidade, chéganos a imaxe que nos devolven os demais. Tamén temos espellos.