Sempre me sorprendeu o que saben de arte os políticos e os banqueiros. Todos teñen que ser afeccionados… Isto é o que dicía en 2010 o Presidente de Kutxa, Xabier Iturbe, no catálogo da exposición que lle ofreceron na sala Boulevard de Donostia: “A pesar de estar cerca do impresionismo, é difícil situar a Amárica nun grupo artístico concreto. Incluso os expertos, vendo os traballos serenos e honestos de Amarica, non queren clasificarse”.

O ano pasado cumpríronse 150 anos do nacemento de Fernando Amárica Medina (Vitoria-Gasteiz, 1 de xuño de 1866 - Vitoria-Gasteiz, 6 de novembro de 1956), nun “ambiente feliz”. Cursou estudos de avogado en Valladolid, tíñaos finalizados antes de cumprir os 21 anos, pero nunca exerceu como avogado. O seu tío, 23 anos maior que o seu pai, morreu con gran agarimo e dedicouse a vivir cos diñeiros que deixou.

Comezou a pintar en 1893 coma se non habería nada máis no mundo. Estivo en Roma en 1895 e viaxou por Italia aproveitando a súa estancia. En 1898 estivo en Madrid, discípulo de Sorolla, e seguramente é de entón cando ten luminismo. En 1900 estivo en París, no ano da Exposición Universal, onde viu as últimas tendencias, entre elas o impresionismo.

En 1903 presentou o cadro que aquí aparece no Salón de París, a tarde de setembro ao bordo do Zadorra, e ademais de ser elixido, recibiu eloxios; hoxe en día pertence ao Museo do Prado de España.

Viviu durante moito tempo e tamén deixou a produción, a maior parte a cargo da fundación que leva o seu nome. Pintou sobre todo paisaxes, a súa temática é sempre a luz, a soidade de cada lugar e momento, a singularidade, os tons, a beleza das cores, a vida do momento... Adoita referirse aos meses ou ás estacións nos títulos, como aquí.