Venres, 17:55. Estou sentado nunha sala de cine dun coñecido centro comercial de Donostialdea á espera de que comece a película Logan. Segundo as listas de horarios do despacho de billetes, a película debería empezar ás 18:00 da tarde. 18:02, apáganse as luces. Anuncio. 18:05 terceiro anuncio. Tras repasar todas as marcas de mobles, coches e perfumes, a pantalla hase ennegrecido e sobre as 18:20 horas móstranse os títulos iniciais da película. “Incrible e vergoñoso”, eses son os dous adxectivos que teño constantemente na cabeza. Cantas veces ocorreuvos isto? A min síntome a miúdo e farto diso. E coidado, non me refiro aos trailers das producións que chegarán nos próximos meses, senón a eses anuncios que normalmente vemos na televisión convencional.

Imos paso a paso. Un compañeiro que traballa dentro desas cadeas confesoume que a maioría das reclamacións e queixas que pon os clientes son relacionadas con este tema. Di que existe unha especie de código de boas prácticas e que non se poden inserir anuncios durante máis de 20 minutos. Pero se nos remitimos á lexislación, non hai unha normativa que regule isto? A min, polo menos, paréceme dubidoso que se pague 8 euros polas entradas e que ademais se tragen listas de anuncios interminables.

Dubidoso, pero por desgraza legal. Hai case un ano asinouse no Estado español un novo “código ético publicitario no cine” (a anterior lexislación data do ano 2001). Ademais da Asociación Española de Autorregulación da Comunicación Comercial, este acordo foi subscrito polas axencias exclusivas que controlan a publicidade destas salas, Movierecord, Discine e 014 Media. Segundo esta nova lei, “a publicidade debe ser fiel, honesta e veraz. Non se poderán colocar imaxes contrarias á dignidade das persoas, discriminatorias ou con mensaxes que inciten a cometer actos ilegais”. Tamén se pode atopar un tramo de normas especiais divididas en tres partes. Os anuncios que se emitan antes de películas para menores, respectando algúns dos principios que figuran no código, non poden prexudicarlles de forma mental, física ou moral. Por suposto, tamén hai unha sección que regula os anuncios de bebidas alcohólicas. E por último, o dos trailers das películas. Por suposto están totalmente aceptados, pero teñen que ter unha cualificación igual ou superior á da película concreta que imos ver. E aí acaba todo. A pesar do código, non hai nada escrito sobre a duración dos anuncios. E nese sentido, creo que os consumidores que estamos dentro da sala somos persoas desvalidas, porque non podemos cambiar de cadea ou apagar a pantalla.

Sei que isto é un negocio, que están para gañar diñeiro e que cada día buscan novos sistemas para obter o máximo rendemento. Perfectamente comprensible. Diría máis, dentro desas estratexias comerciais, hai algúns “ataques” que me importan menos –como os mencionados trailers–. Si a película está programada para empezar ás 18:00 e eu entro ás 17:45, non me importa tragarme anuncios, “entreter” neses espazos buxán e eles, ademais, benefícianse. Magnífico. Todos gañan. Pero se non quero velas, esperarei fóra ata que chegue a hora.

Pero ás 18:00 quero ver a miña película. Si pago polos flocos de millo, a cambio recibo flocos de millo. Si pago a entrada, podo ver a película a cambio. Cando vexo anuncios na televisión, a cambio podo conseguir un programa “gratuíto”. Que estou obrigado a ver anuncios no cine? Moi ben, entón déixame entrar gratis. Cando descargamos unha película por internet sen dar nada a cambio á industria cinematográfica, din que é un delito (non digo o contrario! ). Pero cando eles cóllennos “” algo a nós, sen darnos nada a cambio, a iso chámano “mercadotecnia intelixente”. Pagando por plataformas como Netflix ou Spotify, si recibimos contidos sen anuncios, por que non facémolo co cine?