Son poucos os grupos que en Euskal Herria –si é que hai outros–, con pouca xente ao seu lado, rema e practica en soidade durante tanto tempo no mar da música. O Desvän do Macho é de Mondragón, pero coñecendo o que ofrece, non é fácil recoñecer a súa orixe. Para iso, necesariamente hai que retroceder na historia: O grupo naceu nos anos 80, á sombra do punk –e a miúdo baixo a ameaza– das cinzas dunha escena rica, pero infravalorada. O Desvän, precursor de grupos como Matrona Impudica e Mollos de Cubertos e Stranglers e The Cure, foron capaces de perseguilo, pero nos anos 90 tiveron a rapidez de sorprenderse e adoralo coa oferta de Sonic Youth. Antes que outros o fixeron fóra do rabaño, arriscándose polo camiño propio e aínda que todo opuxésese, continuaron adiante, sempre coas ideas claras e amando o que facían.

Sempre foi o creador e guía do grupo, JG Izcue. Ademais do parto do grupo mencionado, nunha longa tempada tamén formou parte do grupo Cancer Moon, que xunto a Iñaki Bengoa fundou O Leprosario coa música do seu compañeiro Leopoldo María Panero.

Con todo, desde 1989 até a actualidade, O Desvän do Macho está inmerso no trío e aínda que non o vexamos de cando en vez nos escenarios, o grupo segue facendo os seus primeiros pasos en directo. Estes días publicou Funeral económico, o seu quinto disco longo.

En 1993 publicou Irmá violencia, un virtuosismo do post-punk e escuridade que se pode casar co pop e que tamén poderiamos considerar un antecedente do industrial, coa discográfica Novos Medios. Tres anos máis tarde, cun concerto de toda a vida coa discográfica Alehop, publicou Lumbar cun traxe máis pop-rock, pero que inclúe intensidade e malestar. Tras un longo letargo, en 2008 romperon con Vida a partir do ovo e publicaron o disco máis popular até entón, a pesar de que nos directos engadiuse un toque post-hardcore. Así, o disco Simplicis de 2013 recolleu os efectos adiantados (Today is The Day, Unsane...).

Agora Funeral económico rebaixouse na crueza, non nas palabras, marca do grupo, e sumou o cambio de ritmo propio aos xogos, a elegancia, a cabalgata e o baixo penetrante, as cadencias de Primus (A castidad do omóplato), a riqueza de Mike Watt (Balido felpudo), a esencia do post-rock (Ustel ou a vaca) e o rock, entre outros.

E non podemos deixar de mencionar que a portada, a contraportada e o interior do disco están compostas por un cómic do gran artista Luís Durán. E o vinilo tamén ten un CD de agasallo.