“No ámbito do caserío hai dous colectivos prioritarios, na nosa opinión: un é o das mulleres e o outro o dos mozos”. A moza baserritarra Alazne Intxauspe Elola explícanos o punto de partida do estudo impulsado por diferentes axentes que traballan no ámbito da soberanía alimentaria (EHNE Bizkaia, Mundubat, Veterinarios sen Fronteiras, Bizilur e Emaus): coñecer a situación das persoas novas baserritarras que acaban de iniciarse no sector e que traballan na agroecología, así como as dificultades que teñen.

Acción
de investigación participativa

Foron os
mozos baserritarras os que levaron a cabo o exame: “Na maioría dos casos é un investigador quen fai o exame, e este faio necesariamente pola súa propia óptica”. As preguntas de investigación tamén foron definidas entre os participantes da iniciativa, segundo explicounos Intxauspe, membro do proceso. No entanto, recoñeceunos que tiveron dificultades: “Non é fácil manter a participación dos baserritarras no día a día, e con iso tivemos problemas”.

Entre os participantes déronse cita, sobre todo de Gipuzkoa e Bizkaia, novas baserritarras que se atopan ao redor dos 20-40 anos. A característica que lles une, máis que a idade, foi que no sector todos empezaron recentemente, todos en proceso de incorporación, cada un á súa maneira.

A
necesidade de asociarse fronte á precariedade

“Cando falamos de precariedade, o que nos vén á cabeza a todos é a precariedade económica. No caso dos mozos baserritarras, con todo, chegamos á conclusión de que a precariedade ten tres caras”, explica Intxauspe. En primeiro lugar, a precariedade económica mencionada: necesidade de investimento, falta de axudas económicas, dificultades para a obtención de terras, etc. En segundo lugar, a precariedade na organización: dificultade para actuar de forma colectiva e colaborativa. E a terceira, a precariedade emocional: “Ao contar á nai, ao pai ou aos amigos que temos que entrar no sector primario, tómannos por tolos, somos xoias para todos”.

Como dar a volta a todas esas precariedades? A principal conclusión da investigación foi a necesidade de coser a rede: “Necesitamos crear todo tipo de redes entre mozas baserritarras de nova incorporación: para coller uns botes, compartir maquinaria, crear un mercado, traballar…”. En definitiva, para activar e motivar aos mozos.