Que me parece pensar dun licenciatario en Belas Artes, o que, por moi miserable que sexa, non o coñeza e nunca ouza na carreira o nome de: Antonio Gezala Ayrivie (Bilbao, 11 de xuño de 1889 – Bilbao, 13 de setembro de 1956). Parece algo premeditado.

Kirmen Uribe leva á novela Elkarrekin esnatzeko ordua (A hora de espertarnos xuntos), tanto ao fondo como á superficie, e é sorprendente o retrato que lle fixo a Begoña Sota. Pero o choque dos tranvías no Arenal tampouco é suave.

Dá a impresión de que a vaga imaxe que temos da arte vasco de principios do século XX sempre nos tocou ao cliché: a idealización do mundo perdido, a pureza da orixe mítica… e pensar que todo era o mesmo e non ver que, aínda que fose unha pantana, era outra cousa, que mirara ao mundo con outros ollos, como Antonio Gezala.

Do mesmo xeito que fixo noutras obras, o artista pretende captar no seu lenzo o ambiente da cidade, a velocidade, o ruído, o movemento, influenciado polas vangardas, cun toque de futurismo. Estamos en Bilbao en 1922, a cidade conta xa con 120.000 habitantes. É unha cidade moderna a que Gezala quere mostrar nas súas obras: coches, tranvías, electricidade, publicidade, xente, cada cal baixo o seu paraugas. E de súpeto o accidente.

O seu pai era comerciante, quería ese mundo tamén para o seu fillo. Coa intención de dirixir a un mal estudante, foi enviado a Bordeus aos 13 anos, e máis tarde a Manchester en 1904. É entón cando se lle coñece o primeiro caderno de debuxo. En 1907 regresou a Bilbao coa decisión de deixar os estudos comerciais e converterse en pintor.

Ademais de pintar, tamén mostrou o seu talento facendo afixas, e tamén en escenografía. O símbolo de Eresoinka está feito por el. Refuxiouse en Filatelia tras a guerra.

Morreu tras un longo exilio interior, en 1956.