Na antiga Grecia, Aristóteles tentou atopar a explicación da escaseza de cabelos na cabeza. “A luxuria arrefría a parte superior do corpo, porque chega pouco sangue, e nesas partes non se dixire o alimento. Sen alimentos cae o pelo”. Hipócrates (c. Ao redor de 460-370) utilizouse como un copo: nun coiro cabeludo que daba unha cura feita de ascuas, comadrejas, pombas e ortigas. Para explicar o fenómeno que tanto lle avergoñaba, Aristóteles sentiu máis exquisito que Aristóteles: deuse conta de que os eunucos non perdían o pelo e foi o primeiro en relacionar a perda de pelo cos órganos sexuais. El non sabía por que sucedía, pero no século XX os científicos demostraron que a extracción dos testículos non é DHT (dihidrotestosterona), a principal causa da calvicie masculina. Por tanto, Hipócrates atopou o remedio, a castración, pero non tivo gran éxito.

Xullo César (c. 100-44) parecía ter máis medo a perder o pelo que aos ídolos de marzo. O historiador Suetonio recolleu que “tiña o costume de peitear por encima da cabeza unha cabeleira pequena”. O mesmo Cleopatra preparáralle un ungüento feito de cinzas de rato, de graxa de oso, de dentes de cabalo e de medula espiñal. Como non obtivera ningún resultado, non vía outro camiño que o de disimular. Pediu no Senado o permiso para utilizar a diario o laure de coroa ou a coroa de lauro, que só se usaba nas vitorias militares, polo que, a partir de entón, o síntoma do complexo estético converteuse en símbolo do poder dos emperadores.