O verde chámame a atención no outono. As árbores non podían quitarlle o follaje. Agarrarse á dozura do outono, mentres as follas se afanan, golpear e asollar, facendo reservas. Para pasar o inverno con tranquilidade e volver á vida na primavera. Incluso o frío de xaneiro fixo que algunhas árbores se desperdicien...

O final do verán foi o dos vermellos, cun final espectacular. Vin aos máis vermellos de todos os tempos. É unha gran variedade de plantas vermellas. Antes de que a folla volva ás raíces, hai que baleirala dos alimentos, e na súa mudanza cambia de cor: amarelo, amarelo, amarelo, amarelo, amarelo, amarelo, vermello... Entre o vermello e o vermello hai inmensas extensións, pero ata que o frío chegou polo púlpito ruborizouse e cando o inverno se volveu vermello as plantas ruborizáronse, moita dor!

O inverno vermello ha blanqueado as plantas. As plantas cubríronse de xeo, cristais, xeo, xeo, parede, culler e carruajes, porque, onde non ocorreu? Magníficos cristais foron tendidos nas esquinas das follas das plantas pola mañá e pola mañá, branco! As ramas dos arbustos tamén desenvolveron formas rechamantes, en forma de ventos débiles, de néboa, envexosos polo tamaño das libélulas. Son transparentes, a nosa avoa chama branco ao transparente... E todas as plantas non puideron levar o tamaño do frío e moitas sufriron graves danos até o punto de que as follas se volveron moi pálidas.

Non se ha ennegrecido moito. Vin unhas poucas follas ennegrecidas, como as da rúa (Zantedeschia aethiopica). Na miña opinión, non porque sexa un xeo negro, o xeo colleu as súas follas redondas e xeounas por dentro, o que golpea e rompe os tecidos da folla e ao día seguinte aparecen negras, derrubadas.

O inverno trouxo un novo tempo, alargou a luz do día e animou o baile de cores.