A hipocrisía na danza
Na televisión, na rede, no escenario e na praza, os bailaríns atopámonos devorados. Temo que se acenda a televisión, porque ese espello torto ten a capacidade de mostrar as nosas vergoñas. É inútil facer o papel de avestruz; “Pon a tele! Xa vedes que danzas!”. E crendo que son un pouco obediente, polo mesmo canle salgue un vídeo dunha danza que me matará o corazón só ao verme. “Non podemos enganarnos, esta sinxeleza somos nós”, cantounos Makagorri na pastoral Bidador. Pero, percíbese na actuación dos bailaríns o toque de modestia de Joxemiel Bidador?
O queixo está ben levantada e o peito completamente inchado. A conciencia do corpo converteuse na ostentación do ego, a precisión do movemento inchouse vanamente. Ao levantar os brazos para o baile, os bailaríns mostran a desvergoña do toureiro ao tiralos ao solo. Debuxamos cos pés no solo, coa transcendencia de quen escribe poemas graves con caligrafía florida, incapaz de caber na camisa, bailando coma se estivésemos a contar emocións desde a beleza.
O queixo está ben levantada e o peito completamente inchado. A conciencia do corpo feita ostentación do ego, a precisión do movemento inchada de vaidade
Juan Inazio Iztueta viu bailar a un maquinista. O campesiño non escolarizado bailou o Billanzi. Como mostra da súa destreza e sabedoría no baile, bailou dezaseis variantes da mesma danza. Supoño que incharía o peito para apoderarse do corazón, que non incharía os pulmóns para facer de pícaro. Imaxínome ao campesiño de Urnieta bailando como o facía na aixada, cunha forte patada, só con adornos, un pouco con xestos.
A simple danza non foi só unha virtude dos baserritarras. Os mestres de baile dos señores das capitais castigarían severamente o estilo pomposo. O mestre de baile sevillano Juan Esquivel Navarro escribiu que a hipocrisía escurece a destreza do bailarín. Dicía que o corpo debía bailarse “sen artificio, laxo, como leva na rúa” porque “a hipocrisía e o orgullo empeoran todo o ben feito”.
A vacina, a picadura para perforar a inflamación, está distribuída por Juan Antonio Urbeltz Navarro: “Bailade como se xoga á pelota”. Lección de estética da danza vasca en seis palabras. O mestre de baile énchenos a mochila de pedras para baixar os pés dos bailaríns inchados ao solo. Bailar como se fai en pelota esixe bailar de verdade, sen simular, sen pretensións, sen finxir. Hai que darlle á pelota forza, velocidade e precisión, evitando os xestos de embelecemento do movemento, evitando as demostracións de autocompracencia.
Trátase de deixar de finxir que estamos a bailar e de bailar.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Hai quen, sendo un cerebro brillante, con definicións de "pouco detalle", son expertos en transformar e transformar o mesmo, dito doutro xeito. Era súa e foi un proxecto in eternum que se repetiu durante décadas. Esta era unha das principais razóns para deixar de ser... [+]
O 26 de decembro, durante un ataque aéreo, o Exército israelí matou a cinco xornalistas palestinos que tentaban chegar á cidade. Con eles mataron a 130 xornalistas palestinos. Esta noticia lembroume un par de cousas, a primeira, a persecución que sofren os verdadeiros... [+]
Nos últimos meses tocoume traballar en varios institutos e, nalgún momento, tiven que falar cos alumnos das posibilidades que ofrece o mercado laboral. A tipoloxía dos alumnos é variada e nunha mesma cidade varía moito dun barrio a outro, dun instituto a outro, e tamén... [+]
A nena que aparece no centro da fotografía, que dificilmente se pode considerar histórica, está a escribir unha lista de adxectivos: eu, ti, el, nós, vós, eles. Mirando cara abaixo, non puiden ver como era a súa mirada.
Insensible ao labor do fotógrafo, vostede, lenta e... [+]
Cando traballas con persoas maiores ou con persoas con diversidade física e neuronal, dásche conta de que a idea da competencia na nosa sociedade limítanos moito como especie. É dicir, o noso sistema ponche en valor por facer as cousas de maneira específica, e o que non o... [+]
Quería escribir polas luces de Nadal e reivindicar que se converta nunha tradición anual nesta época de iluminacións de rúas, un espazo público acolledor, alegre e gozoso desde o punto de vista da clase. Pero, por suposto, tamén espazos públicos cálidos onde algúns... [+]
Perdoa aos carballais, encinares, olmos, garzas, fresnos, alisedas, castañares, bidueiros, gorostidias, manzanales, piñeirais e a todas as sociedades das árbores, pero hoxe o hayedo ten unha cita con motivo das celebracións da fronteira invernal.
Resúltame máis fácil... [+]
Volve Euskaraldia. Ao parecer, será na primavera do ano que vén. Xa o presentaron e a verdade é que me sorprendeu; non o propio Euskaraldia, senón a lema del: Farémolo movéndonos.
A primeira vez que a lin ou escoitado, vénme á cabeza o título da obra que puxeron para... [+]
Ildo beretik dator Eusko Jaurlaritza berriaren politika. Hitzak bai, baina ekintzak ez dira argi ikusten Pradalesen gobernuak aurkeztutako aurrekontuan.
Cando o sistema colonial capitalista heteropatriarcal cuéstionase e loita, ataca sen piedade. Utilizando todas as ferramentas ao seu alcance para fortalecer, fortalecer e consolidar o poder institucional, os medios, a xustiza, a lingua, a cultura, a violencia...
En Suíza,... [+]
Non sei si vostedes tamén teñen a mesma percepción –recoñézoo: aquí empecei a escribir de maneira acientífica–. Refírome á extensión natural da palabra preguiza. Cada vez escoito máis nos recunchos de Hego Euskal Herria: eúscaro, español e, por suposto,... [+]
Moitos en Nadal sentimos máis preguiza que ilusión ao pensar nas comidas e encontros familiares. Pero adiantámosvos que non é a comida a que nos fai sentirnos colectivamente incómodos, senón a normatividad que define á familia tradicional. É máis,... [+]
Sempre me pareceu máis significativo o modo que se di en castelán aos carruajes que se poden atopar aquí e alá: humilladero. Non é un nome bastante lixeiro, branco ou non ten ningunha connotación? Á fin e ao cabo, todo o que pasaba por alí debía ser humillado. É sabido... [+]
O final da República Árabe Siria causou unha gran sorpresa pola forma en que se produciu: rápida e case sen resistencia. Con todo, non é tan estraño si temos en conta que o país estaba destruído, empobrecido e trocado. Hai tempo que a maioría dos sirios non se preocupaba... [+]