Cando falamos de agricultura sostible e soberanía alimentaria atopámonos co tema das sementes. A utilización, conservación, recuperación e difusión das variedades locais cobra cada vez maior importancia. Co proxecto Haziera, a Fundación Cristina Enea de Donostia-San Sebastián puxo en marcha un arquivo de variedades de sementes en 2013, e na actualidade contan con 80 sementes.
O obxectivo principal da semente non é recuperar as vellas variedades de sementes, tal e como nos comenta Marc Badal, membro do proxecto: “A xente que ten pequenas hortas ou que ten pouca experiencia acode a Hazierra. A formación, a sensibilización e a divulgación son os nosos principais obxectivos”. De feito, na conservación e recuperación das sementes traballan sobre todo a Rede de Sementes, á que destinan a persoas con máis experiencia (Rede de Sementes de Navarra ou Rede de Sementes de Euskadi).O
funcionamento é o seguinte: calquera persoa pode acceder ao arquivo de Haziera e recoller as sementes que hai no mesmo, de forma gratuíta. Estes ‘coidadores’ tentarán sementar sementes, cultivar plantas e replantarlas. Si todo vai ben, algúns dos logros gardaranse para si mesmos e outros se devolverán ao arquivo.
Badal destaca que as variedades locais de sementes son especialmente interesantes para a agricultura ecolóxica: “Sendo xeneticamente moi heteroxéneos, é máis fácil sobrevivir a algúns problemas, sen necesidade de invernadoiros ou químicos”. Historicamente, as sementes foron
gardadas polos propios agricultores (sobre todo polas mulleres campesiñas), intercambiándose cos veciños ou nos mercados da localidade… Sempre eran redes locais. O das multinacionais como Monsanto é un asunto novo, de hai poucas décadas. E en pouco tempo fixéronse co maior control das sementes do mundo. Pero hai quen se están enfrontando aos poucos e traballan para recuperar o rico legado que deixou o mundo rural tradicional, como as Redes das Sementes ou a propia Crianza. Como dixo Badal, “as sementes teñen, ademais do poder económico e produtivo, un poder simbólico moi forte”.
Os baserritarras teñen vacacións? Preguntan na escola. Os alumnos responderon que non. Entón, traballando todos os días, gustaríavos ser baserritarra no futuro? E si ninguén quere ser baserritarra, quen vai facer comida para nós? A pregunta quedou no aire.
Para a saúde... [+]