Tamén en anteriores ocasións mencionamos nas letras vascas o desenvolvemento que se deu nos libros para nenos pequenos durante uns poucos anos. Comentamos que as mulleres están a cobrar cada vez máis peso na literatura infantil.

Este Martín sería o reflexo claro destas dúas ideas. Un precioso álbum, coa idea que conta ben inventada e estruturada, que o ano pasado recibiu o premio Lazarillo no Estado español, e que foi creado por dous autores de gran traxectoria.

“Martin é o meu mellor amigo. Pero Martin non é como os demais. Ou iso din os demais”. Con estas palabras abórdase esta historia; con esas palabras e coa imaxe dunha festa. Alí o espectador non saberá quen é o narrador desta historia, nin quen é Martín. Pero a medida que as follas avancen, cando o relato do narrador siga o seu camiño, iremos coñecendo a Martin, que é “especial”, “diferente”, que fai mal o cálculo, pero que sabe de memoria o menú de todo un mes, que ama abrazos non tocados e que lle gustan as cousas repetitivas.

O lector verá pronto que estamos ante un traballo sobre a diferenza e a integración dos diferentes. Ademais de coñecer a relación entre Martin e a chica narradora que nos conta a historia, coñeceremos as debilidades e habilidades do mozo, así como o agarimo que hai entre eles, aínda que a Martin gústalle outra moza e non a que nos conta a historia.

Alaine Agirre desvélanos toda a historia a través dunhas poucas frases. Maite Gurrutxaga ofrece información complementaria a través de ilustracións ilustradoras, e así, a través do que di o texto, e o que conforma a imaxe, iremos coñecendo a historia de Martin. Con agarimo, reforzando o valor do sentimento e do individuo: “A Martin gústanlle as cousas repetitivas. (…) Unha vez expliqueille que ás bolboretas tamén lles gusta cambiar de aspecto. Desde entón debuxa bolboretas con pendentes, pero en canto eu doume a volta, pon un chapeu encima”. Iso é Martin, unha bolboreta con chapeu. Como os demais, bolboreta, pero con chapeu. E para reforzar esa idea é impresionante a figura de Maite Gurrutxaga, decenas de bolboretas, todas iguais, elaboradas pola narradora… e unha, co chapeu que lle puxo Martin na cabeza.

O final do álbum déixanos uns sentimentos agridoces, porque Martin foi a unha escola especial, pero tamén polo comportamento de Martin: “Entón Martin achegóuseme amodo e abrazoume. Foi un abrazo de verdade”. Porque a idea final é que somos diferentes, pero todos. “E os demais teñen razón: non é en absoluto como os demais”.