A cousa é cada vez máis escandalosa. A economía, si tense en conta a linguaxe kabalístico que se utiliza como disfrace, é unha ciencia que calquera que coñeza o catro regulas pode entender (ou, polo menos, pódese entender moito máis facilmente do que a priori criamos).

A xente estaba disposta a mostrar o que hai por baixo da linguaxe kabalístico que faltaba, pero cada vez son máis os economistas que están dispostos a axudar a desvestirse (Oliveres, Toussaint, Navarro, Torres…). E a medida que cae a máscara, cando o que realmente está a suceder faise patente, o que vemos é escandaloso.

Por suposto, os estados do euro son debedores; pero non porque os traballadores vivamos “por encima das nosas posibilidades”, senón porque tivemos que pagar miles de millóns de euros aos bancos privados (O País, 2016–09–06: O Estado español concedeu á banca un total de 51.303 millóns de euros e recuperou 2.666 millóns de euros, o 5% do total). Creo que a iso chámaselle roubo en eúscaro.

Pero os estados están endebedados, e o Fondo Monetario Internacional (IFM), o Banco Central Europeo e os demais, é dicir, o poder económico real, que parece que lles convén, impuxeron aos estados endebedados un límite de déficit (pero non hai límites para tapar os buracos dos bancos que caen).

Por suposto, a operación é sinxela: déficit alto + non endebedamento = gasto social cada vez menor, ou como din outros, o desmantelamento sucesivo do estado de benestar.

O saqueo do que chamaron “hucha das pensións” e o recorte do gasto social supoñen, entre outras cousas, unha reforma das pensións, “porque o sistema é insosteible” (pero doar diñeiro aos bancos, cando foi necesario, iso non era intolerable).

A reforma das pensións, até agora e por vir, empuxa cada vez máis xente a contratar plans privados.

Desta maneira, para redondear o roubo que nos fixeron en primeiro lugar a través da redución dos orzamentos xerais, lánzanse en busca dos nosos aforros (polo menos para os que teñen aforros).

É escandaloso. Obsceno.

É dicir, está a producirse unha enorme transferencia de diñeiro dos petos dos asalariados aos dos donos do capital. Un das maiores fraudes colectivas que se coñeceron, sen dúbida. E o peor é que nin sequera tentan disimular, tan ben nos ven subalternos, criados, asustados, vencidos. Ovella.

Pero tranquilo, si un ten a Edurne ou a Amaia ao seu lado para os seus plans, non hai problema. Non querían normalización? Normalización. Que máis normal que publicitar este enorme e global roubo tamén en eúscaro, todos os domingos pola tarde, cada media hora?

Edurne, Amaia, non te preocupes por min, eu son doutro planeta.