Miribilla, 2016-IX-17. Mitin de EH Bildu: “É a hora dos fillos dos traballadores que non podiades matar” (*). Son palabras de Miren Larrion. As mensaxes de baixo perfil da campaña, todos amigos, dispostos a pactar, o antagonismo político desaparecido, saíron do estúpido guión marcado pola palabra de Larrion, segundo a prensa.

Por que? Quizá porque se trataba da única cousa que non podemos elixir. Porque nos quería dicir algo sobre os conceptos de identidade e de identidade, probablemente sen querer. Quen somos? Podemos elixir a nosa identidade? Podemos deseñar unha identidade co paso do tempo como resultado da evolución dunha vida? Somos fillos de traballadores que non podían matar ou non? Isto non podemos elixir si vén connosco ou non.

Na sociedade actual, moitas identidades crúzanse dentro de nós, no proceso de construír que somos. Case todos son elixidos, non veñen do berce connosco e podemos cambialos toda a vida. Podemos ser nacionalistas ou españois; cristiáns ou non; de esquerdas ou de dereitas; ecoloxistas ou non; de elección sexual... etc. Todos coñecemos a alguén que se moveu entre esas opcións (en poucos anos hai unha cousa e outra).

Doutra banda, si non es Messi ou Ronaldo, para gañarche a vida terás que vender a túa capacidade laboral, obrigatoriamente, todos os días e nun mercado cruel sen alternativas. Non temos alternativa. Non podemos evitalo. Entón, en que se basea a nosa verdadeira identidade? Que somos inevitablemente? Quen veña connosco e estea connosco para toda a vida: a necesidade de traballar.

Nesas condicións, vostede non é máis que iso que non pode elixir. Por iso digo: Dicir que “somos fillos e fillas de traballadores que non podiades matar” significa algo que está nas nosas raíces, o que temos oculto nas nosas profundidades. Á fin e ao cabo, somos ou non fillos deses traballadores. Hai pouco, en Pamplona, ao volver escoitar esa canción no concerto tributo á Polla punk, prestei especial atención á miña contorna. E parecían os fillos daqueles obreiros, porque algo no seu interior impresionáballes.

Con todo, o líder de Podemos en Madrid, Ramón Espinar, vendeuse nun tuit fatal lanzando “somos fillos de traballadores que non podiades matar”. Escribiuno en 2014, pero este ano lembráronlle (quen e Cristina Cifuentes) que o seu pai é unha das persoas que usaban os cartóns black de Caixa Madrid. O pobre Ramón non ten a culpa das corrupcións do seu pai, pero... A identidade real non se pode inventar. Colleranche e os seus inimigos utilizaranlle.

* Fragmento da canción Non somos nada do grupo punk A Polla.