Elixe o único que non podes
Miribilla, 2016-IX-17. Mitin de EH Bildu: “É a hora dos fillos dos traballadores que non podiades matar” (*). Son palabras de Miren Larrion. As mensaxes de baixo perfil da campaña, todos amigos, dispostos a pactar, o antagonismo político desaparecido, saíron do estúpido guión marcado pola palabra de Larrion, segundo a prensa.
Por que? Quizá porque se trataba da única cousa que non podemos elixir. Porque nos quería dicir algo sobre os conceptos de identidade e de identidade, probablemente sen querer. Quen somos? Podemos elixir a nosa identidade? Podemos deseñar unha identidade co paso do tempo como resultado da evolución dunha vida? Somos fillos de traballadores que non podían matar ou non? Isto non podemos elixir si vén connosco ou non.
Ao volver escoitar esa canción no concerto tributo á Polla punk, fixeime especial atención na miña contorna. E parecían os fillos daqueles obreiros, porque algo no seu interior impresionáballes.
Na sociedade actual, moitas identidades crúzanse dentro de nós, no proceso de construír que somos. Case todos son elixidos, non veñen do berce connosco e podemos cambialos toda a vida. Podemos ser nacionalistas ou españois; cristiáns ou non; de esquerdas ou de dereitas; ecoloxistas ou non; de elección sexual... etc. Todos coñecemos a alguén que se moveu entre esas opcións (en poucos anos hai unha cousa e outra).
Doutra banda, si non es Messi ou Ronaldo, para gañarche a vida terás que vender a túa capacidade laboral, obrigatoriamente, todos os días e nun mercado cruel sen alternativas. Non temos alternativa. Non podemos evitalo. Entón, en que se basea a nosa verdadeira identidade? Que somos inevitablemente? Quen veña connosco e estea connosco para toda a vida: a necesidade de traballar.
Nesas condicións, vostede non é máis que iso que non pode elixir. Por iso digo: Dicir que “somos fillos e fillas de traballadores que non podiades matar” significa algo que está nas nosas raíces, o que temos oculto nas nosas profundidades. Á fin e ao cabo, somos ou non fillos deses traballadores. Hai pouco, en Pamplona, ao volver escoitar esa canción no concerto tributo á Polla punk, prestei especial atención á miña contorna. E parecían os fillos daqueles obreiros, porque algo no seu interior impresionáballes.
Con todo, o líder de Podemos en Madrid, Ramón Espinar, vendeuse nun tuit fatal lanzando “somos fillos de traballadores que non podiades matar”. Escribiuno en 2014, pero este ano lembráronlle (quen e Cristina Cifuentes) que o seu pai é unha das persoas que usaban os cartóns black de Caixa Madrid. O pobre Ramón non ten a culpa das corrupcións do seu pai, pero... A identidade real non se pode inventar. Colleranche e os seus inimigos utilizaranlle.
* Fragmento da canción Non somos nada do grupo punk A Polla.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
“Pasaron 18 anos desde que apareceron uns 400 grafitos na escavación, 16 anos desde que fose expulsado do campo de escavacións de Lurmen sen probas científicas e 4 anos desde que se celebrou o xuízo sen clarificar o tema, podemos dicir que seguimos investigando e os que... [+]
Neste mundo frenético e vertixinoso no que vivimos, os cambios sociais que se suceden aos poucos parécennos ás veces imperceptibles, irrelevantes ou insignificantes. Con todo, non é así, e temos que ser conscientes diso para actuar con prudencia. Exemplo diso é que nos... [+]
Os domingos de setembro é costume subir a Ernio, bailar en Zelatun e comer chourizo morro, ou algo así. O peor tempo non fai falta xente. Este ano, cando os meus amigos se marchaban máis temperán e eu atrasábame, subía só, atopándome coas cuadrillas que baixaban. A... [+]
No libro fronteirizo de The House on Mango Street, escrito por Sandra Cisneros, o can dun personaxe ten dous nomes: un en español e outro en inglés. É posible que a primeira vista poida resultar estraño, mesmo para un libro, pero se un pensa máis tranquilamente, advírtese... [+]
Era imposible adiviñar quen era ou quen era a lema que lía, pero quen era!
Anxo González Olvera foi coñecido en México fai 11 anos cando os bertsolaris convidáronnos a unhas xornadas coas súas improvisadores. Vivía nun alto do outeiro, alimentándose de paxaros, pombas,... [+]
Os utopianos do libro Utopía de Tomás Moro amaban lelo. A boa educación das letras leváralles a comezar na infancia e a proseguir a súa vida adulta sen que ninguén lles ordenase nada, lendo e aprendendo e lendo máis. Imaxinade o tempo dedicado a iso polo mero pracer de... [+]
Como na Idade Media dominaba Deus, na época moderna vivimos sometidos ao mercado e ás súas ríxidas leis. Os grandes soldos de alto nivel están determinados polo mercado, xa que os premios dos CEO de Iberdrola ou BBVA márcanos os mercados do seu sector, aínda que levan 300... [+]
Na podksemana A lanterna de diógenes atopei moitas ideas para seguir pensando na entrevista a Miguel Benasayag-eg. Entre elas, as reflexións que fai o ser humano sobre as nosas relacións coa tecnoloxía.No
diálogo compárase a influencia das diferentes tecnoloxías na... [+]
A terceira vez que recibía os mesmos datos que o estudante, non lembraba máis que esas frases tan usadas, nas que a nada esmagara a miña intelixencia: “Non somos nada”, “a vida non ten sentido”, “Deus, si é tan inocente como din, por que nos fai isto?”. Non... [+]
A responsabilidade é do Estado sionista de Israel, que, coa axuda dunha gran parte da poboación, soldados, colonos, etc., está a facer limpeza étnica e xenocidio contra os países e pobos de ao redor.
Os Estados occidentais tamén lles apoian, danlles armas e préstanlles... [+]
Iso díxome o ex alumno, que tardou moito en presentar unha denuncia que estaba nos xulgado meses e que, por recomendación do psicólogo, retirara a denuncia de violación. E eu permanecía calado, sen poder adiviñar que dicirlle ao mozo que aínda presentaba síntomas de... [+]
Non é un sinal de orgullo mirar ás persoas que están ante min coma se non fosen persoas? Si, claro que si. Pero como podemos esperar que os demais se entendan? Comprender, observar, mirar. Querer entender aos demais non require esta actitude orgullosa? Sabendo o que é ser... [+]
Din que pasou un ano. Nunca comprendín o arrogante costume que temos os occidentais: aínda que o conflito dure case un século, adaptamos as datas ao noso gusto, regalando a importancia que queiramos. Foi diferente a última época para os palestinos que están presos no seu... [+]